[Jay-P.]

OK, 't Is 1 April, maar vraagje:
Is onderstaand artikel uit de gazet er met de haren bij gesleurd, zwaar overdreven of pure realiteit vandaag?

“Ik had vandaag (zaterdag, nvdr.) een rustige fietstocht ingepland en wilde wat meepikken van het parcours van Gent-Wevelgem. In Ieper heb ik een stukje van de georganiseerde toertocht meegereden. Aan de Menenpoort kwam ik een groepje tegen en ik besliste om hen te volgen. Door Ieper rijden alleen bleek echter al een hele uitdaging: ze vlogen links en rechts iedereen voorbij en toen we op een grote baan kwamen, was het zo erg dat de meesten bijna twee rijvakken nodig hadden en auto’s in tegenovergestelde richting zelfs op de rem moesten gaan staan.”

“Eenmaal op de binnenbaantjes van Ieper kwam er verkeer vanuit de andere richting. De bestuurders van de wagens deden hun best om aan de kant te gaan, ze reden al half in de graskant en dan nog zijn er nog toeristen die het niet appreciëren en de wagen een dikke middelvinger geven. Ik denk toch nog altijd dat het van beide kanten moet komen en volgens mij deden de autobestuurders hun uiterste best om de toeristen te laten passeren.”

“Op een volgend kruispunt stond er geen seingever, maar ze vlogen de baan over zonder te kijken om dan te opmerking te geven dat het toch veiliger zou zijn als er een seingever zou staan... Beste wielertoeristen, gebruik je verstand en kijk eerst of het veilig is. Het is toch niet mogelijk om op elk kruispunt een vrijwilliger te plaatsen die het verkeer regelt. Jullie hebben al de luxe dat er enkele kruispunten afgezet worden door de seingevers. Vrijwilligers.”

“Alhoewel ik mij niet ingeschreven heb en alleen een kilometer of 50 op het parcours heb gereden, was ik toch zo vriendelijk om elke vrijwillige seingever te bedanken. Dat is het minste wat je kan doen, vind ik, want deze mensen offeren ook hun zaterdag op.”

“Ik ben inderdaad ook deels schuldig, want ik reed mee met die mensen. Maar ik heb me toch een paar keer laten uitzakken naar een andere groep omdat ik beschaamd was in hun plaats. Maar jammer genoeg kwam ik dit in elke groep tegen. En dan heb ik het nog niet gehad over sommige wannabe profrenners. Als er een bocht aankomt, duwen ze je lichtjes weg om zelf de bocht zo goed mogelijk aan te snijden. Staat er wat te veel wind, dan duwen ze je de graskant in om geen greintje wind te vangen.”

Sluikstorten

“Het volgende probleem, sluikstorten. Een energiereep, een gelletje, een peperkoek... Eenmaal ze verorberd zijn, vliegt de verpakking onherroepelijk de graskant in. Of als dat te ver is: gewoon de straat op. Stop je afval toch in je achterzak of onder je trui. Eenmaal thuis of aan de aankomst kan je alles gerust in de vuilnisbak gooien.”

“Als ik dit allemaal zo zie, begin ik stilaan beschaamd te worden om deze sport uit te oefenen. Ik durf amper nog te zeggen dat ik een recreatieve fietsen ben, want van sommige mensen krijg je al die blik van... nog zo één. Het is een prachtige hobby, je kan genieten van de omgeving en van het bij elkaar rijden, maar maak er toch geen wedstrijd van. Als je met deze ingesteldheid wil fietsen, is er maar één optie en dat is wedstrijden rijden. De straten zijn dan volledig verkeersvrij, je kan iemand in de wind zetten, tegenliggers zijn er niet en op elk kruispunt kom je wel een seingever tegen.”

Het besluit van de open brief: “Heb respect voor elkaar.”