[size=6]Een kritische steun voor Resist.[/size]
Een nieuwe contestatiebeweging stoot vaak op onbegrip, ook bij progressieven. Dat was eerder het geval met de vrouwenbeweging, de ecologische en de holebibeweging. Vandaag is dat opnieuw het geval met de AEL en de bredere dynamiek binnen de Belgische moslimgemeenschap. Nochtans gaat het ook hier om een gepolitiseerde zelforganisatie van een achtergestelde minderheid die met democratische middelen wil strijden voor haar rechten. Juist die maatschappelijke dynamiek, en niet enkel een aantal uitspraken in de media, moet de basis vormen om de AEL te beoordelen.
De AEL is een nieuw fenomeen in de strijd tegen achterstelling en racisme. Ze geeft uitdrukking aan een nieuwe generatie die de discriminatie beu is en zonder complexen haar rechten opeist. Na jarenlange betutteling door de gevestigde instellingen, is een groep mensen opgestaan die beseffen dat gelijke rechten niet geschonken worden maar door de opbouw van krachtsverhoudingen afgedwongen moeten worden.
De strijd die de AEL voert is niet te reduceren tot een aantal, weliswaar belangrijke, sociale eisen, op het vlak van onderwijs, huisvesting en tewerkstelling. Het gaat ook om een strijd voor erkenning en waardigheid, voor het respect van de eigen culturele identiteit, een identiteit die mede religieus wordt ingevuld, en dat stelt ons progressieven voor een bijzondere uitdaging.
Identitaire politiek, inderdaad, wordt vaak verkeerd begrepen en het belang ervan wordt onderschat. Nochtans, in het Vlaanderen van vandaag, kan de strijd van slachtoffers van racisme moeilijk anders dan identitair zijn. Die breuklijn is immers het gevolg van de dynamiek van het cultuurcontact, het racisme en de assimilatiedwang zelf. Het antwoord op de discriminatie is er steeds één waarbij de eigenheid, die de zichtbare aanleiding vormt voor de discriminatie, bewust wordt opgenomen en gecultiveerd. De eerste generatie poogde noodgedwongen daarvan nog afstand te nemen. Een jonge generatie daarentegen legt zich niet neer bij haar uitsluiting; ze is niet bereid de eigenheid te verloochenen ten einde haar rechten te bekomen. Dit fenomeen beschrijven als een ‘etnische terugplooi’ die voor verdeeldheid zou zorgen, berust op onbegrip. Het is vooral een miskenning van de autonomie van deelstrijden en van de verschillen binnen de sociale beweging. Alsof de vrouwen- of de holebibeweging het debat zouden ‘seksualiseren’!
De strijd voor een reële erkenning die verder gaat dan ‘tolerantie’, plaatst de linkerzijde voor een grote uitdaging. Het gaat erom te erkennen dat er alternatieve opvattingen mogelijk zijn van mens-zijn en emancipatie. We moeten de diepe opvattingen en emoties van culturele groepen begrijpen en respecteren. De zelforganisatie vanwege slachtoffers van het racisme confronteert ons met hun eis van zelfdefinitie die onze vertrouwde categorieën in vraag stelt. Dat conflict is de rijkdom en tegelijk de moeilijkheid van de échte multiculturele samenleving: een realiteit die er is om te blijven, die nieuwe eisen voor nieuwe soorten van rechten genereert, en die tot maatschappelijke transformaties zal leiden. De strijd van de moslimminderheden voor hun culturele en religieuze rechten (erkenning van moskeeën, de hoofddoek, religieuze feesten,…) is een strijd voor de democratisering van onze maatschappij in haar geheel. Aan de linkerzijde om op die eisen in te pikken, een dialectiek tussen verschillende bewegingen tot stand te brengen en ze te verenigen in één globale strategie.
De AEL en, breder, de moslims in ons land worden steeds weer vastgepind op een aantal terugkerende kwesties. De meest hardnekkige ervan betreft de plaats van de vrouw. Blijkbaar is het aan de aandacht van velen ontsnapt hoe een generatie van jonge, mondige moslimvrouwen is opgestaan die voor zichzelf weet op te komen, wars van het paternalisme van delen van de linkerzijde of van westerse feministen. Voor een aantal onder hen is precies de AEL de context waarin ze voor hun waardigheid strijden. Dat ze er een belangrijke, ook publieke rol spelen, ontgaat velen. De culpabilisering van de AEL omwille van de holebi- of de vrouwenkwestie staat een constructieve dialoog en samenwerking in de weg. Het isoleren van de AEL bevestigt de recente draai die het ‘inburgeringsdebat’ heeft genomen. Hierin wordt de mislukking van het ‘integratiebeleid’ aan de ‘allochtonen’ zelf toegeschreven: aan hun onwil zich te emanciperen en aan de onaangepastheid van hun cultuur. Zelfs ter linkerzijde wordt geschermd met ‘westerse waarden’ ten einde de identitaire strijd in een slecht daglicht te stellen. Die redenering gaat voorbij aan het feit dat abstracte waarden als ‘gelijkheid’ en ‘emancipatie’ niet westers zijn maar door iedere beschaving worden gedragen, en dat ze ook binnen de minderheidsgroepen een centrale plaats hebben.
Sommigen, ook onder de ondertekenaars, hebben problemen met het feit dat de lijst Resist een feitelijke alliantie is van de AEL met de PvdA, en niet een open linkse lijst; ook de anti-oorlogsbeweging is voorwerp van discussie. Tactische meningsverschillen echter mogen ons niet uit het oog doen verliezen wat werkelijk op het spel staat: de vorming van een strijdbare emancipatiebeweging van onderdrukte culturele minderheden. De linkerzijde kan het zich niet permitteren daarvan afzijdig te blijven.. De bestaande vooroordelen in stand houden riskeert pas echt bepaalde sectoren op zichzelf te doen terugplooien. Of de AEL inderdaad de belichaming kan worden van de bevrijdingsstrijd van de slachtoffers van het racisme, zal de toekomst uitwijzen. Nu komt het erop aan een signaal te geven en allianties te smeden in functie van een toekomstige globale strategie.
De lijst Resist is zowat de enige lijst die zich consequent uitspreekt tegen de oorlog en het neoliberalisme, die het Palestijnse verzet steunt en die een stem probeert te geven aan de aspiraties van de meest onderdrukte lagen in onze samenleving.. Het steunen van onafhankelijke of AEL-kandidaten op de lijst Resist betekent dan ook een steun aan de strijd voor gelijke sociale, politieke en culturele rechten, voor de waardigheid en het respect voor de identiteit van culturele minderheden en voor een kritiek op de neoliberale politiek van de paarsgroene regering.
Suleyman Aydogan (student informatica) - Edwin Delanoeye (acteur) - Herman De Ley (hoogleraar UGent) - Wim de Neuter (auteur) - Chris Den Hond (journalist) - David Dessers (journalist Rood) - Jacquie Dever (juriste) - Ludo De Witte (auteur) - Nadia Diraä (islamologe) - Nadia Fadil (sociologe) - Paul Gimeno (moraalfilosoof UGent) - Jasmien Gozin, (student T.E.W.) - Sebastian Gozin, (student informatica) - Hilmi Kaçar (journalist en stichtend lid Radiks) - Meryem Kanmaz (vorser UGent) – Kifkif -Daniel Liebmann (actief in de beweging tegen de uitwijzingen en de gesloten centra) - Matthias Lievens (student wijsbegeerte) - Theo Mewis (syndicalist) – Radiks - Mong Rosseel (zanger-activist) - Piet Saey (hoofddocent UGent) - Ng Sauw Tjhoi (journalist) - Philippe Vanderbeeck (PSC/Open Huis Antwerpen) -Philip Van Loocke (hoogleraar UGent) - Griet Van Meulder (actief in de beweging tegen de uitwijzingen en de gesloten centra) - Luk Vanrespaille (vertaler) - Peter Veltmans (syndicalist) - Raf Verbeke (syndicalist) - Sami Zemni (Dr. Assistent UGent)
contact:
[email protected], 0485/087720 (doorsturen aub!)