[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Dat is nochtans een en hetzelfde. Als we aannemen dat de wetten van de natuurkunde zoals we ze kennen, in het toepassingsdomein van de natuurkunde dat van toepassing is in het functionele van de hersenen, totaal gekend is, wat de algemene wetenschappelijke consensus is, dan weten we dus principieel hoe het functioneert, en dat het dus gewoon "het uitvoeren is van dat theoretisch beschreven dynamische verschijnsel" he. Wat je dus met wat goeie wil "het programma" kan noemen dat onze hersenen uitvoeren.

De theoretische beschrijving volstaat om te weten dat alles wat de hersenen zullen doen, totaal is bepaald door hun opbouw en externe inputs, op manieren die we kennen, en in principe zouden kunnen berekenen, ware het niet dat het veel en veel te complex is om in de praktijk te doen. Het is deterministische dynamiek plus ruis.

Ik heb niet gezegd dat onze hersenen een groot systeem van schakelaars zijn - het was een analogie om te beseffen dat ALS je de individuele schakelaar kent, je ook weet dat een groot circuit van schakelaars enkel maar een schakelprogramma zal uitvoeren, ook al is het te complex om in de praktijk na te pluizen. Onze hersenen zijn geen schakelaars, maar wel een systeem van fysische en scheikundige processen, waarvan wij OOK weten hoe ze werken, NET ALS met schakelaars. Het zijn dus geen schakelaars, maar ANDERE, elementaire fysische/scheikundige processen, en je kan de bedrading van die schakelaars vergelijken met de "interacties" tussen al die processen in onze hersenen. Maw, behalve het gigantisch complexe, is er niks "ongekends" en vooral, is alles oftewel deterministisch, oftewel gewoon "statistische ruis".

Juist, je moet dus weer teruggrijpen op vage termen om zogezegd een "fundamenteel" onderscheid te vinden, dat er niet is.

Met dat laatste bedoel ik niet om met een flauw argument van een andere orde en dus naast de kwestie uw redeneringen te weerleggen. Het is een consequentie van het voorgaande, namelijk de samengesteldheid van het lichaam en de dynamiek tussen de delen die levende materie onderscheidt van dode materie. Al die samenstellende delen zijn dingen. Dode materie kent geen dingen. Een blok ijs is geen ding, Een rots ook niet, de maan ook niet. Of ik moet mij vergissen. Zelfs bloed is een ding. Wel, ik denk dat dit principe zich voortzet in de relatie tussen individuen van de hogere dwz intelligente soorten. Vandaar dat ik begin over vrienden en status. U noemt dat vaag. Is dan ook de cooperatie tussen biologische organen voor u vaag en zonder betekenis? Die bestaat volgens mij deels als een informele organisatie. Of is het puur mechanisch? En ik denk dat die organisatie aan de basis staat van intelligentie. Intelligentie is in mijn opvatting meer dan logica. Het is inventiviteit. De zorgrobot moet inventief zijn.

Zie ook onderstaande info over hoe 5 jaargeleden over de robot werd gedacht. Nog 100 jaar te gaan en dan is het niveau van machine voor de robot nog niet overstegen. Als het betaalbaar is en iemand investeert.

Lopen lijkt zo makkelijk. Maar robotbouwers snappen na veertig jaar onderzoek nog steeds niet wat er precies voor nodig is. Werktuigbouwkundige Pieter van Zutven (29) was als kind al in de weer met Lego Technic *en kapotte wasmachines. Hij nam de wandeltechniek van de Eindhovense tweebenige robot TUlip onder de loep. Die kan nu zelfs voetballen.

Wat is er zo moeilijk aan lopen?

„Een mens laat zich bij iedere stap vallen op de volgende voet. Bij onze robot, TUlip, kunnen we dat niet nadoen. Op zijn vierkante voeten kiept hij snel om. Hij heeft ze wel nodig om zich af te kunnen zetten. Wij hebben TUlip nu zo gemaakt dat het zwaartepunt steeds boven de voet is waarop hij staat. Daardoor waggelt hij als hij loopt. Wat we hard nodig hebben zijn motoren die licht, maar toch krachtig en snel zijn, net als spieren, maar die bestaan nog niet.”

Hoe heeft TUlip leren lopen?

„Er zijn robots die zelf leren lopen, maar die moeten kunnen omvallen, en zelf op kunnen staan. Als TUlip valt, gaat er vaak iets kapot. Dat is te kostbaar, hij kost 80.000 euro. Wij laten hem dus niet zelf leren. We doen experimenten met hem en passen dan de programmatuur weer aan. Er loopt steeds iemand naast hem om te voorkomen dat hij valt. Ook tijdens de voetbalwedstrijden in de Humanoid League van de RoboCup. Daar strijden robots één tegen één. TUlip moet naar een oranje bal lopen, die over de middellijn dribbelen, en hem in het doel schieten. De tegenstander-robot moet de bal proberen tegen te houden. Het gaat goed, maar traag. Het staat nog ver af van hoe wij het doen.”

Waarom moeten robots zo nodig twee benen hebben?

„We willen robots uiteindelijk gebruiken in het huishouden en in de zorg, of op gevaarlijke of lastig bereikbare plekken. Ze moeten dus kunnen functioneren in onze gebouwen, huizen en keukens. Ze moeten vooral kunnen traplopen. Dat gaat het beste als je een robot maakt die er hetzelfde uitziet als wij.”

Wanneer hebben we de eerste tweebenige robots in huis?

„Dat is moeilijk te voorspellen, maar ik verwacht in deze eeuw. De technische problemen kunnen we oplossen binnen die tijd. Maar andere zaken kunnen de opmars remmen. Misschien hebben mensen het geld er niet voor over.

„Een ander probleem is de aansprakelijkheid. Wie is verantwoordelijk voor ongelukken die de robot veroorzaakt? Ouderen willen misschien ook niet door een robot verzorgd worden. Maar de jongere generatie is al gewend aan techniek, dus dat komt wel goed. Als ik oud ben, zullen er robots zijn in verzorgingstehuizen. Daar hebben ze liften, dus een robot op wielen werkt daar wel.”

Pieter van Zutven verdedigt zijn proefschrift “Control and identification of bipedal humanoid robots” op dinsdag 13 mei 2014, om 16.00 uur aan de Technische Universiteit Eindhoven.

Verschenen in NRC Handelsblad en nrc.next op 12 mei 2014