[ArjanD]

Bedankt voor uw perspectief!

M.b.t. uw argument dat er een verschil is wanneer mensen vragen om euthanasie of wanneer een arts het voorstelt. In hoeverre is een dergelijke scheiding mogelijk wanneer een arts euthanasie als een medische behandelvorm mag toepassen? Waarom zou een arts euthanasie niet kunnen voorstellen als een patiënt vanwege het uitzichtloze karakter van zijn of haar problemen wellicht zelf aanleiding geeft bij die arts dat hij of zij uit het leven zou kunnen willen stappen?

Er is in de psychiatrie sprake van patiënten die worden 'opgegeven'. Het gaat om duizenden mensen in Nederland. Er zijn dus situaties waarin de arts geen uitweg meer ziet en dan zou er logischerwijs de overweging kunnen zijn: een leven lang lijden zonder zicht op herstel of wellicht medische verlossing, omdat die optie eenvoudigweg beschikbaar is?

Een psychiater zou kunnen afgaan op statistische gegeven van de categorie 'opgegeven patiënten' om haar advies voor euthanasie te verantwoorden.

M.b.t. uw argument dat mijn conclusie niet klopt. In mijn conclusie houd ik nadrukkelijk ruimte voor mensen die oprecht voor levenseinde zouden kunnen willen kiezen. Echter, hoewel er misschien mensen zijn die hun leven willen beëindigen, kun je niet voorbijgaan aan het feit dat sommige mensen worden gemarteld en gebroken in de psychiatrie. Zij moeten prioriteit krijgen omdat ze bescherming nodig hebben.

Ik heb mensen zien veranderen in psychiatrische zorg, van gelukkige en energieke mensen in zombies waarin het leven leek te zijn verdwenen. Er zijn mensen die worden gebroken in de psychiatrie.

Ik vind het heel gevaarlijk dat psychiaters de mogelijkheid hebben gekregen om patiënten te euthanaseren. Ik kan me situaties voorstellen waarin mensen het slachtoffer kunnen worden na jaren van 'marteling' en het meest angstaanjagende is dat het nog onwaarschijnlijker is dat ze hulp van media-aandacht, politiek of journalistiek hadden kunnen ontvangen, omdat het erg moeilijk is voor buitenstaanders zoals politici of verslaggevers om in te grijpen en een situatie te beoordelen als het gaat om iemands persoonlijke keuze om het leven te beëindigen.

Verder, m.b.t. de 'keuze' om het leven te beëindigen. Als patiënten met een zelfmoordwens na enkele jaren van hun vertrouwde dokter te horen krijgen dat euthanasie een optie is, dan is het logisch dat zij die keuze zullen maken, al is het maar om te bewijzen dat hun problemen echt zijn. Het zou voor veel mensen ook een soort sociale stempel kunnen zijn om te bewijzen dat hun problemen het meest ernstig zijn.

Als euthanasie niet mogelijk is, dan kunnen mensen onbewust worden gedwongen om te overwegen dat er op de een of andere manier een uitweg moet zijn, waardoor specialisten opties krijgen om iemand naar herstel te leiden.

Het gaat m.i. ook om de mentaliteit die wordt gecreëerd wanneer je ofwel mensen laat vallen of hen er vanuit de cultuur van doordringt dat het leven niet iets is om weg te gooien.

M.b.t. psychiatrische medicijnen. De werking is op zijn minst controversieel te noemen. Dat iemand persoonlijk baat vindt bij medicijnen is geen geldig argument. Er zijn ook mensen die baat vinden bij handoplegging. Daar is natuurlijk niets mis mee, en misschien helpt het echt, maar wetenschappelijk gezien is de werking van bijvoorbeeld anti-depressiva controversieel en is er bewijs dat ze zelfmoordgedachten - de wens of keuze voor zelfmoord - vergroten. Als dat een feit zou kunnen zijn, dan is het ernstig wanneer de arts die dergelijke middelen voorschrijft de patiënt vervolgens ook helpt met zelfmoord.