[Drukazz]

DE MENING
Roderik Six is schrijver

Soms heb ik medelijden met Bart De Wever

Soms heb ik medelijden met Bart De Wever. Al jarenlang wordt hij geroemd als het grootste politiek talent van zijn generatie, een meesterstrateeg en een briljant communicator. Leuk, maar waar blijven de verwezenlijkingen? Wanneer gaat hij dat politiek kapitaal eindelijk verzilveren? Hoe lang kun je veelbelovend blijven?

Iemand van zijn kaliber had al lang een paar ministerposten en een premierschap onder zijn riem moeten hebben. Staatsmanschap, dat moet de ambitie zijn, zeker voor iemand die zo graag met Romeinse keizers koketteert. Ongetwijfeld is het fijn, burgemeester zijn, maar ook in Antwerpen krijgt de arme man niks gedaan. Zijn war on drugs is een grote mislukking, er worden om de haverklap fietsers van de baan gemaaid, cruiseschepen bedekken de lage-emissiezone onder een dikke roetlaag en de stad is één grote bouwput die het historisch erfgoed onder megalomane projecten verpulvert. En nu heeft hij zich als meesterstrateeg ook nog eens politiek in de nesten gewerkt door in zijn wollige startnota een sociale bouwstop voor te stellen, dwars tegen zijn eigen Antwerpse bestuursakkoord in.

Tot nu toe beperkt zijn Antwerps burgemeesterschap zich tot dit: een Cola Zero drinken bij een bouwlobbyist, betrapt worden, en dan huilen voor de camera’s. Zeer keizerlijk.

Ook ideologisch heeft De Wever alle principes overboord gegooid; op de weg naar de top zijn al die programmapunten over Vlaamse autonomie vooral hinderlijke ballast gebleken. Al een decennium ronddwalen in de cenakels van de macht en niks gedaan krijgen, behalve dan de bestaansreden van je eigen partij verraden én daarvoor afgestraft worden door je anders zo hondstrouwe kiezers. Nu de Vlaamse regering louter uit verliezers zal bestaan, lijkt hij zelfs te bedelen om een nieuwe electorale afstraffing en dan kan hij 2024 het Vlaams Belang alsnog aan boord hijsen. Dat zou je een langetermijnvisie kunnen noemen, maar hoe je met een meute VB’ers een keurig Vlaams project uit de grond stampt, is me een raadsel – dit zijn de flaminganten die afgelopen weekend zijn geliefde Vlaamse vlag in urine drenkten. Want wie iemand met pis bekogelt, bezoedelt meteen de vlag waarmee ze zo ijverig vendelen.

De Wever heeft nu al moeite om zijn regeringen met capabel personeel te vullen. Zijn minister van Financiën laat een joekel van een begrotingsgat achter, Defensie ligt op apegapen, zijn driftkikker van een staatssecretaris blies de regering op voor een akkefietje dat niemand zich nog herinnert, en Jan Jambon zal voor altijd de man blijven die na de aanslagen in Brussel loog over dansende moslims en zo tapdanste op de graven van de slachtoffers. Dat moeten lange, slapeloze nachten zijn in de imperial bedroom van De Wever.

Zoveel talent, zoveel macht, en zoveel mislukkingen. Tot nu toe is het keizerschap van De Wever meelijwekkend – geen Julius Caesar, een naakte parade door modderige straten.

BRON

Deze meneer maakt een goed punt.

Waar blijven de verwezenlijkingen van de 'meesterstrateeg'?