[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

Ergens heb je gelijk, maar voor mij is dit gewoon een verwachting. Je kunt verwachten dat mensen zich gaan blijven reproduceren gewoon omdat zij die het niet doen, omdat de genen van zij die er geen zin in hebben, zullen weggeselecteerd worden.

Juist, eigenlijk is het niet veel meer. Het punt is dat die verwachting speciaal is (ttz nogal onwaarschijnlijk) en - eigenlijk is dat daarmee verbonden - in heel veel omstandigheden bereikt wordt, waardoor men het als een soort van "gegarandeerd eindpunt" kan gebruiken. En *meer niet*.

Infeite is het niet veel anders dan een versterker met feedback. Je zou bijna kunnen zeggen dat de notie van feedback heel fundamenteel is in die notie van p-doel. Als je een open-loop versterker hebt, dan "doet die zijn ding". Als je een feedback circuit daaraan toevoegt, dan ga je een gecombineerd systeem bekomen dat "er alles voor doet" om uit te komen op de transfer functie van de feedback loop. Je kan dat geheel dan (versterker + feedback) als een ding beschouwen dat "altijd zal uitkomen op de transfer functie zoals bepaald door de feedback loop". Maw, je kan dat CONCEPTUEEL GEBRUIKEN om te zeggen dat het systeem "zal doen wat nodig is" om daarop uit te komen. Als dusdanig kan je eigenlijk de gedetailleerde werking van de versterker min of meer vergeten, en ER VAN UIT GAAN dat het spel "zal streven naar" hetgene de terugkoppeling bepaalt. Dat vereenvoudigt het begrijpen van de dynamiek van dat geheel. Je moet niet naar elke transistor apart gaan kijken in de versterker. Je moet geen rekening houden met heel veel details. Het gaat gewoon "altijd naar de feedback loop" uitkomen. Dat is niet waar. Er zijn gevallen waar dat niet werkt. Waar de versterker begint te oscilleren en zo. Het "doel wordt niet bereikt". Maar conceptueel is het veel gemakkelijker om het gedrag van een versterker met feedback loop te beschouwen als iets "dat zal uitkomen" op die overdrachtsfunctie bepaald door de feedback.

Let wel, het bovenstaande is maar een analogie. Die feedback is niet echt een p-doel, het is wat te simpel. Maar ik wil gewoon maar aangeven waarom die notie van p-doel nuttig is in het begrijpen van complexe systemen, en we daar geen "spook" voor nodig hebben.

En ja, "onderliggend" is het niks anders dan een verwachting. Maar het is een verwachting die zo "merkwaardig", "a priori onwaarschijnlijk" en "zo vaak uitkomt", dat we er een naam aan geven, omdat het heel goed lijkt op wat we altijd "doel" genoemd hebben. Met of zonder spook. If it walks like a duck, if it quacks like a duck, it is a duck.

Wat je niet kunt doen is voorspellen op welke manier dit zal gebeuren. Bijvoorbeeld hadden mss. vroeger de genen die belust waren op sex voordeel, nu zij het mss de zorgzame genen die een kinderwens vooropstellen die voordeel hebben.

Juist. Vandaar dat er miljoenen manieren zijn om dat te doen, dat zijn alle verschillende "strategieen". "Manieren om een doel te bereiken", en VAAK conceptueel op te splitsen in een hierarchie van deel-doelen. Niet altijd.

Neem het voorbeeld van een lotto machine. De mens heeft die machine gebouwd met het doel 7 ballen te selecteren op een zo willekeurig mogelijke manier (ik wik mijn woorden).

Volgens jouw notie zou je kunnen stellen dat het p-doel van de machine is om 7 willekeurige ballen te selecteren, want dit is wat het doet.

Maar wat met de individuele bal in de machine. Wat is hun p-doel? Geselecteerd worden of net niet geselecteerd worden?

Omdat je de verkeerde opsplitsing maakt. Het doel van de bal is willekeurig kunnen te rollen en geselecteerd te worden. Kubussen zouden niet werken. De ballen, als onderdeel van de machine, moeten willekeurig kunnen rollen. De motor van de machine moet "kunnen draaien". En zo voort. De strategie is niks anders dan de functies die elk onderdeel heeft in het doen werken van de machine zoals het hoort.

De machine met de balletjes erin is het evolutieprocess waarvan reproductie een onderdeel is, de balletjes dat zijn wij.

Ik durf zo ver niet gaan. Want dat zou willen zeggen dat de "biosfeer" zelf een doel heeft. Ik denk dat elk van ons een "top" is van aparte strategieen, die NET PRECIES in strijd met elkaar gaan. Ten hoogste zou je misschien nog "onze soort" kunnen nemen. Maar zeker niet "gans de biosfeer".

Want dan wordt het wel heel speculatief. Als ik mij zou laten gaan (maar ik ga het beklagen met wat ik over mijn dak ga krijgen), zou ik zeggen dat het doel van de biosfeer is om een "god" te maken. Allez, een p-god, omdat ik het herdefinieer. Een p-god is het "ultieme levende wezen" dat uiteindelijk de koers gewonnen heeft, alles oftewel geassimileerd heeft (dus gedomestikeerd, een onderdeel gemaakt van zijn eigen strategie) of uitgeroeid, en niet meer gemakkelijk vergankelijk is, dus geen "nakomelingen" meer moet hebben. De ultieme machine die als lichaam een gans stuk geinstrumentaliseerd universum heeft. Maar dat is te speculatief om hard te maken ; het enige wat ik daarover kan zeggen is dat het een van de twee attractie punten is van het evolutie algorithme: daar stopt het dus. Het stopt daar, en het andere punt is wanneer alle leven uitgeroeid is. Dan stopt het ook (maar kan eventueel wel herbeginnen vanaf nul).

Als alle leven uitgeroeid is behalve 1 machine die quasi almachtig is, en dus geen enkele vorm van concurrentie of afwijking van zijn eigen strategie zal dulden, dan stopt evolutie. En zolang er 2 zijn, gaan die de strijd aan.

Je kunt dus voorspellen dat de machine hoogswaarschijnlijk 7 balletjes zal selecteren, maar je weet niet dewelke en het zal zelfs moeilijk zijn éénmaal je het weet wat nu eigenlijk juist aan de basis lag van deze selectie. Wat dit éné balletje juist heeft gedaan om geselecteerd te worden.

Het doel van het balletje is niet van geselecteerd te worden, maar van bij te dragen tot het doel "7 willekeurige balletjes trekken".