Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Uw definitie van leven bevat nu "spiegelneuronen en dopamine". Welnu, bacterien hebben geen van beide omdat bacterien geen neurotrasmitters nodig hebben (sequoia's ook niet).
Ja, er is het gegeven dat zekere bacterien in het verteringskanaal een enzyme maken dat ook speelt op tryptophane productie, een van de 20 aminozuren. En ja, tryptophane komt voor in sommige neurotransmitters. Maar dat wil niet zeggen dat die bacterien die neurotransmitters nodig hebben, gebruiken of wat dan ook.
Leven dus definieren als dingen die dopamine nodig hebben, maakt dat bacterien en sequoia's geen levende wezens zijn. |
Die conclusie laat ik voor uw rekening. Ik schreef slechts "Ik wil u wel een hint geven. Wat technologie mist om tot leven te komen zijn spiegelneuronen en dopamine", en niets over bacteriën en sequoia's. Dat zijn geen intelligente levensvormen (met een zelfbeeld en een wereldbeeld). AI wordt toch niet ontwikkeld om het gedrag van bacteriën na te bootsen of een vegetatief "leven te leiden"?
Ik poneer dat intelligent leven en gedrag reflexief is. De robot zal relaties moeten aangaan en zichzelf beschouwen in zijn relatie met de totale omgeving, met de wereld. Hij moet een wereldbeeld hebben en de waarde kennen van objecten in relatie tot zichzelf. Daarvoor is een beweegreden nodig zoals gegeven door dopamine. We hebben niets aan een AI met een depressie en een doodswens.
"In de verzamelingenleer is een binaire relatie tussen elementen in een verzameling reflexief als voor alle elementen geldt dat er een relatie is tussen dat element en zichzelf. Reflexiviteit is een van de voorwaarden voor een equivalentierelatie." Toegepast op de mens betekent dat volgens mij begrip voor elkaar en sociale intelligentie. Gaat dat lukken zonder spiegelneuronen en dopamine? Of kan men dat nabootsen met een algoritme?