Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Dat moet je eens uitleggen, met Turkije dat ginder binnenvalt ... 
Dat moet ge eens uitleggen. Turkije valt Assad aan, de protege van Putin, en dat zou een cadeau voor Putin zijn ? |
Turkije valt NIET Assad aan he, maar de Koerden.
In die Regio heeft Assad helemaal niets te zeggen.
Met zijn groen licht voor Turkije creert Trump hiermee een groot probleem voor de Navo en door migratiestromen voor de EU.
Dat is pure winst voor Rusland die niets liever heeft dan een verzwakte Navo en een EU die zich in bochten moet wringen om een nieuwe migratie-golf te verteren, een typische splijtzwam tussen Oost- en WestEuropa.
Wat slecht is voor de Navo en de EU is goed voor Putin.
Vandaar dat Trump hiermee zonder twijfel zijn vriend Putin een grote cadeau heeft gedaan.
Uit De Standaard :
Citaat:
De Russen houden de facto Assad in het zadel, en die is formeel erg ontstemd met de Turkse plannen. Je zou dus meer officiële afkeuring verwachten. ‘Maar toch is Rusland in de praktijk niet ontevreden met wat nu gebeurt’, zegt Ebubekir Isik (buitenlandspecialist bij de Brusselse denktank Vocal Europe). ‘Dat Turkije binnenkomt, betekent dat de VS zich terugtrekken. De Russen verkiezen, net als Iran, Turkije boven de VS.’ Isik vermoedt dat Rusland in de praktijk groen licht zal geven zolang Assad maar veilig blijft of zijn gezicht kan redden.
Er is ook wat marge om dat scenario in gang te zetten. Net vandaag diepte president Erdogan een veiligheidsverdrag uit 1998 op, waarin Syrië Turkije het recht zou geven om operaties tegen de Koerdische PKK uit te voeren mocht Damascus daartoe niet in staat zijn. De Koerdische militie YPG is volgens Turkije een directe extensie van de PKK. Ook de dynastie van Assad en de Koerden hebben een erg troebele relatie: vijandschap ten opzichte van de Koerden gaat in Syrië al terug op vader Assad. Assad zal de koorddans uitvoeren die zijn Russische beschermheren verlangen van hem.
Vriendjes en vijanden
Toch blijft de huidige vlotte relatie tussen Turkije en Rusland bizar, vooral in Syrië. Foreign Policy noemde hen dit jaar in de praktijk nog ‘bittere frenemies’ in de regio: vijanden die heel hard hun best doen om vrienden te lijken.
Die vijandschap dateert van bij het begin van het Syrisch conflict, toen beide landen een andere kant kozen. Erdogan steunde de oppositie, terwijl Poetin steun aan Assad toezegde. Beiden willen hun invloed in de regio uitbreiden. Het leidde tot ongeziene diplomatieke confrontaties. In 2015 schoten de Turken een Russisch vliegtuig neer bij de grens met Syrië. In december 2016 schoot een Turkse veiligheidsagent de Russische ambassadeur Andrei Karlov neer in Ankara. Met de uitroep ‘Dit is voor Aleppo!’ bracht de dader de frustratie van veel Turken onder woorden, die tegen dictator en ‘slachter’ Assad zijn.
Desondanks zochten Rusland en Turkije toenadering tot elkaar. Vanuit de Turkse kant speelde frustratie met het beleid van de VS een grote rol. Turkije was geshockeerd toen de Amerikanen, in hun bezorgdheid over IS, besloten om een militant Koerdische militie te bewapenen. Daarnaast drong Turkije aan op de uitlevering van Fethullah Gülen, die zich in de VS ophoudt. Gülen is een prediker en hoofd van de wat schimmige Gülenbeweging, die volgens Turkije verantwoordelijk is voor de mislukte couppoging van 2016. Maar in geen van beide dossiers haalde Turkije zijn slag thuis. Het gevolg was een golf van anti-Amerikanisme, te merken bij meerdere Turkse politieke partijen en bij de bevolking.
De Russen roken hun kans en boden een paringsdans aan. Met resultaat: NAVO-partner Turkije heeft, tot grote blijheid van Rusland, onlangs Russisch wapentuig (S-400 luchtafweer) aangekocht. Het riskeert daarmee de woede van de VS en bemoeilijkt militaire coördinatie binnen de NAVO, die op Amerikaanse wapensystemen draait. ‘Voor Rusland is Turkije een handige marionet om meer onenigheid en barsten binnen de NAVO te creëren, niet meer en niet minder’, zegt een bron dicht bij de Europese Commissie. ‘De twee landen hebben voor de rest geen echt sterke samenwerking of gemeenschappelijke projecten. Rusland manipuleert Erdogan volledig in Syrië.’
Numeriek ijzersterk leger kan toch vast zitten
Rusland kan dit doen omdat Turkije in Syrië de ondergeschikte derde machtsfactor is, na Rusland en Iran. De Turken hebben minder belangrijke militaire connecties op het terrein en zijn, vanuit hun onrust over PKK/YPG, gemakkelijk op te jutten. ‘Rond Idlib zijn het in de praktijk de Russen die de befaamde Turkse militaire basissen bewaken’, zegt diezelfde bron. Zo hebben de Russen Turkije militair volledig in de tang.’
Dat getuigt ook een voormalige hoge Turkse legerofficier. ‘Al in 2013 hebben wij politici afgeraden om zo’n operatie uit te voeren omdat er geen bescherming vanuit het luchtruim is. Op dit moment zijn er misschien tien Turkse piloten in de regio en het Syrische luchtafweersysteem is erg sterk. Je grondtroepen zijn kwetsbaar. Er zijn ook geen duidelijke operationele doelen. Het lijkt mij dat de Turkse politiek het leger gebruikt om langer aan de macht te blijven dankzij een handig getimede militaire operatie. Het Turkse leger zal na deze actie meer dan ooit verzwakt zijn, en al zijn politieke legitimiteit kwijt zijn.’
Het lijkt er dus op dat Rusland zal bepalen hoe ver Turkije gaat.
|