25 - De ruimte in het NU verheft zich tot innerlijke eeuwigheid.
De tijd zelf is eeuwig in een combinatie van inwendig (het verleden van de microwezentjes) en uitwendig (de toekomst, richting de macroreuzen).
En in eenheid daarmee is de ruimte een inwendige oneindigheid van steeds kleinere microwezentjes. Deze beleven de tijd en ruimte bewust.
Maar de ruimte zelf is alleen een uiterlijke werkelijkheid in het NU, want het verleden daarvan is verdwenen en de toekomst is er nog niet.
Want de tijd van toekomst en verleden zijn metafysisch.
Dus dat de ruimte dan ook eeuwig is, is iets wat er bij gedacht moet worden en als zodanig niet is te zien.
De ruimte wordt dan tot een metafysische ruimte verheven door het moment van NU van het zien van de ruimte tot eeuwigheid te verheffen, dat zo te denken.
Of zo te voelen, te beleven, dat kan ook.
Het uiterlijke verheft zich dan tot iets innerlijks.
Hetzelfde bij de liefde of bij de kunst, waarbij iets uiterlijks: de beminde of de ervaring van de kunst als iets uiterlijks in het heden, tot iets innerlijks wordt en daarin zich het gevoel van tijdloosheid en eeuwigheid laat ervaren.
|