Feitelijk weet ik niet juist hoe adhd zich manifesteerd.
Maar ik blijf er bij dat hij verkeerd wordt aangepakt.
Zijn moeder is een universitaire. Recent heeft zij via avondschool er nog Spaans bijgeleerd. Maar met dat vent Spaans spreken vraagt waarschijnlijk te veel moeite. Engels kent hij al jaren. Natuurlijk niet het gamma dat Shakespeare bezigt maar hij spreekt het.
Maar ook zijn grootouders zijn totaal verkeerd.
Zij vinden dat hij kinds moet blijven. Hij mag dus doen wat hij wil.
Zo is hij momenteel bezig met judo te beoefenen.
Wat is hij daar nu mee? Als hij ooit iets van een gevechtssport gebruikt kan hij er alleen maar miserie mee krijgen.
En hij is iets bijzonder vlug moe. Zo leerde hij op korte tijd gitaar en piano spelen. En nu bekijkt hij die gitaar niet meer. Af en toe maar zelden tokkelt hij nog een deuntje op de piano; bij voorkeur kinderliedjes; maar het nieuws is er ook af. Op die manier zal er volgens mij niks van komen.
Misschien zie ik het verkeerd maar aan slim zijn komt ook een einde als er geen doelstelling of inzet mee gemoeid is.
En de scholen van tegenwoordig zitten te vol met leraars die alles laten vallen na de lesuren. Oef! We zijn er van af! Tomorrow is another day.
Maar dat is momenteel overal de ziekte. Alleen in de scholen valt het vroeger op. Ik heb ook in zo een school les gevolgd. Een atheneum. Waar de belangrijkste vakken gegeven werden door geweigerde leerkrachten in het katholiek onderwijs. En voor de examens kregen we de examenvragen.
Anders viel het op en was iedereen gebuisd. En dan moet je plotseling gaan werken in Brussel in de Franse taal. Is me dat een drama geweest.
Een nieuwe collega uit Moucron wist het pittig samen te vatten.
"Nous n'avons pas eu la base" wist hij de eerste dag al te vertellen toen hij in Brussel toekwam. Hij wist de eerste dag al waar de klepel in de klok hangt.
