@ metser
Hoeveel van onze "verkozenen des volks" zijn zo idealistisch, pluralistisch en democratisch ingesteld? Kan je er bij benadering een cijfer opplakken? Wanneer heb je voor het laatst een plenaire zitting (of beter: een commissievergadering) in het federale parlement bijgewoond? (makkelijk zat hoor... volg de live streaming eens op donderdag via
www.dekamer.be) Pieter De Crem maakte daar afgelopen week na afloop van het vragenuur een heel pertinente observatie. Ze zitten daar tegenwoordig maar wat te "zitten"... uw "gebeten" democraten. Op het juiste moment op het juiste knopke drukken; that's all. Als ze zich zouden durven onafhankelijk op te stellen, dan is het kot te klein. Partijdiscipline, weet je wel?
In een kiekenskot zitten niet veel hanen. En zij die er zitten dulden geen concurrentie. Altijd al zo geweest in de politieke partijen. De VLD heeft ooit eens gedweept met het idee om een "open en democratische" partij te bouwen. En zie wat er ondertussen van die naïeve droom overblijft.
Partijen hebben zich tussen de burger en de macht ingemanoevreerd en vormen een soort ijzeren gordijn dat de hele idee van democratische besluitvorming doorsnijdt. Partijen zijn niet aanspreekbaar wegens geen rechtspersoonlijkheid. Partijen leggen juridisch geen verantwoording af; in het ergste geval stoten ze enkele van de talloze vzw's in de periferie af... net zoals een hagedis haar staart achterlaat in de bek van zijn belager. Partijen zijn wettelijk gezien ook niet verplicht om zich democratisch en open te organiseren. Partijvoorzitters "voor het leven"; almachtige aan niemand verantwoording verschuldigde partijbesturen,... you name it. Het is allemaal mogelijk. En het zijn juist die partijen die de kaarten delen: je stemt op kandidaat x en de partij beslist of x, dan wel y of z uiteindelijk op dat zitje zal plaatsnemen.
Democratische, pluralistische, "gebeten" politici kunnen de partijen missen als kiespijn. Stemvee hebben ze nodig; liefst niet té intelligent, niet té welbespraakt, ... het juiste knopje op het juiste moment, da's al wat telt. Zo kan de partijleiding (3 �* 4 potentaatjes per partij) ongestoord de lijnen uittekenen. De "gebeten" politici krijgen lucratieve mandaatjes in de talloze overlegorganen, parastatalen, inter- en supranationale instellingen, waar ze naar hartelust hun ding kunnen doen zonder veel erg (lees: relevantie). En
in the long run kiest toch iedereen voor zijn portemonnee en/of prestige.
De écht kleine partijtjes kunnen het zich nog permitteren om een "open debatcultuur" te voeren... maar zij zijn niet meer dan een kanttekeningetje in de marge van de onstopbare visceuze stroom die onze particratie uiteindelijk is.
Als er één voordeel te putten is uit het BROV, dan is het wel dat het bijwijlen barstjes kan slaan in dat ijzeren gordijn van de particratie. Het is geen wondermiddel, maar het kan wel een nuttig breekijzer zijn.