Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door @lpha
Interessant, zo had ik hamburgerjobs nog niet bekeken.
Maar dan maak ik ook onmiddelijk de volgende bedenking: Als die hamburgerjobs het amerikaanse systeem van werkloosheidsvergoeding zijn, dienen deze jobs opgeteld te worden bij de effective werkloosheidscijfers wat het totaal wel op een ietsje meer dan 5% brengt.
|
Werkloosheid is een relatief begrip. Je hebt twee soorten. Enerzijds de tijdelijke in de zin van iemand die tussen twee jobs zit. Dit is geen probleem en is gewoon een praktische situatie die de werkloze aan het oplossen is. Men schat dat dit ongeveer 3% van de actieve bevolking is. Met andere woorden: permanent is 1 op 33 mensen van job aan het veranderen. Anderzijds heb je ook de structurele werkloosheid. Dit is een situatie waar het voordeliger is om de uitkering te ontvangen dan een job aan te nemen die minder betaalt. De "werkloosheidsval". Hoe hoger of lager je uw uitkering maakt, hoe hoger of lager je de structurele werkloosheid maakt. Zonder minimum lonen en zonder uitkeringen zou je dus géén structurele werkloosheid hebben. Immers vroeg of laat aanvaard je de best betaalde job die je kan krijgen, hoe laag dit ook mag zijn. Maar steeds is er het alternatief om zelfstandig te werken: u kweekt zelf uw groenten omdat dit goedkoper is dan te gaan werken aan een hongerloon en dan daarmee groenten te kopen enz. Dat is trouwens ook een fundamentele fout in de socialistische denkwerled. Men ziet de dingen allemaal statisch terwijl mensen wel degelijk keuzes hebben. Door een sociale hangmat te installeren beperk je een aantal keuzes en maak je ze afhankelijk van de overheid. Dit is dankbaar kiesvee voor linkse partijen en de cirkel is rond. (Totdat het geldgebrek pijnlijk zichtbaar wordt. Cfr. pensioenstelsel)
Klaarwakker!
Ik ga u gerust stellen. Mijn amerikaanse droom is en blijft een droom. Toch verkies ik hem boven de europese nachtmerrie.
Er staan veel cijfers in van wie hoeveel verdiend en hoeveel die wel gestegen zijn. Indirect halen ze uit naar het rijkste deel van de bevolking. In een tijdperk met beurshausses is dat niet abnormaal. Als men dezelfde cijfers zou toepassen van 1998 tot 2004 zou je net het tegenovergestelde zien. Met andere woorden je kan altijd een tijdsspan nemen om de ene of de andere bevolkingsgroep een stigma op te plakken. Echt waardevol zou het zijn om bijvoorbeeld een tijdspannen van 100 jaar te nemen en dan eens naar de cijfers te kijken. Dan krijgen we een klaardere kijk.
Mag ik ook een cijfer aanhalen?
12% zit onder de officiele armoedegrens van 18.104 $ oftewel minder dan 1.160 € per maand (kunnen we koopkracht wel vergelijken met muntconversies?). Voor België hoor je dan weer cijfers van 20% onder de armoedegrens. Eno2 had zelfs een cijfer opgesnort van 930 € als "normaal" budget om van te leven, dus niet als armoedegrens. Blijkbaar allemaal nog niet zo slecht.
Wat wel zeer duidelijk is in de USA is dat je er ook een zéér rijke groep hebt. De vraag is of we daar afgunstig van moeten zijn of dat we blij moeten zijn dat zij het overgrote deel van alle belastingen betalen? Immers de armste helft van de USA betaalt slechts 4% van de federale inkomstenbelastingen. Dit terwijl de top 1% goed is voor 33,9% van het gehele inkomstenbudget! Zonder die toplaag - dewelke blijkbaar niet ten nadele gaat van de 'onderlaag' gelet op de armoede van slechts 12% ten opzichte van onze 20% - zou net de armste helft meer moeten betalen om dezelfde staatsomvang te hebben.
Maar ik geef zeer graag toe dat het in de USA niet allemaal rozegeur en zonneschijn is. Maar waar wel?