[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

Die curve volledig gladstrijken onder de capaciteit die we nu hebben is quasi onmogelijk gezien de economische, psychische tol

Dank U. Dat is wat ik hier in 't begin kwam zeggen. 't wordt tijd dat men beseft dat dat niet mogelijk is.

Iets er tussen is haalbaar maar heeft zijn prijs.

Tenzij men een geneesmiddel vindt, "is er niks tussenin". Wat zou het willen zeggen, "iets tussenin". Het gezondheidssysteem "maar een factor 3 overbelasten" gedurende 6 maanden ? Maar gans dit circus heeft geen enkele zin van zodra men "het gezondheidssysteem" overbelast. Want dat wil dan zeggen dat een flink deel van de patienten die medische hulp nodig hebben, die niet kunnen hebben. Dan moeten die het TOCH maar uitzweten.

Dus wat is het voordeel van, zeg maar, 30% van de patiënten die hospitalisatie nodig hebben, ook hospitalisatie te geven, en de overige 70% maar hun plan te laten trekken ? Wie zijn die 30% verkozenen die verzorging mogen krijgen ? En wie moet het uitzweten ?

En als 70% van de patiënten het toch moet uitzweten, waarom doen we ons dan economisch de das om met 6 maanden huisarrest, terwijl we, als we 100% het laten uitzweten, we quasi geen economische schade hebben, en dit spel binnen een maand of zo achter de rug is ?

Ik zal het nog eens zeggen
nu A en ge kunt nog naar B anders is het B waarvan we de tol (ook de economische) nog niet volledig kunnen inschatten

Nee, ge kunt niet "naar B". Hoe ga je aan een bevolking, die je 2 of 3 maanden de daver op het lijf hebt gejaagd, en waar ge dus een zwaar economisch offer van aan het vragen zijt in de komende jaren, plots zeggen dat het grotendeels voor niks is geweest, en dat we terugkeren naar "voor de confinement", en de zaak maar laten bollen, de ziekenhuizen gaan overbelasten, en tant pis ? Maar deze keer MET economische schade ?

Dat KON je door niks te doen, niemand maakte zich erg zorgen, en het zou achter de rug zijn wanneer men het beseft (op het ogenblik dat men grote hopen lijken zou hebben, zou iedereen al besmet zijn en is er toch niks meer aan te doen, dus was dat gemakkelijk te bekomen toen).

Door A te opteren winnen we tijd voor het juister inschatten, capaciteiten op te krikken, het wondermiddel dat uit de lucht moet vallen en knagen we al aan B

Kijk, je knaagt niet aan B. Eens je A doet, kan je niet echt meer naar B terug, en de economische schadeteller tikt irreversiebel.

TENZIJ een wondermiddel dat maakt dat die ziekte voor de meeste mensen goed kan aflopen, (en die kans zit er dus in met chloroquinine, maar dat WISTEN WE AL hadden we naar eerdere resultaten gekeken ; dus had men een klein beetje meer opgelet, dan was men dat nu al volop aan het toepassen en was dat huisarrest niet eens nodig geweest) is er geen "tussenweg".

Je kan niet "halverwege" het systeem "wat overbelasten" zoals ik aangaf. Als je de ziekenzorg overbelast, is het zo goed als ononderscheidbaar van niks doen en het op zijn loop laten. Het is zelfs "moreel aanvaardbaarder", want als je de ziekenzorg overbelast, gaan er "haves" and "have-nots" zijn. Politieke vriendjes gaan verzorgd worden, mensen zonder relaties gaan mogen sterven op de stoep. En het zal maar een kleine fractie zijn die verzorgd kan worden in elk geval.