Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jantje
Weet ik.
En dat is ook wat patrickve bedoeld.
Men heeft zich meer zorgen gemaakt om de doden en zieken, dan om de levenden.
Wat met de overlevers, wel dat zien we daarna dan wel weer.
Als we de ziekenhuizen, begravenisondernemers, grafdelvers en crematoria maar niet over belasten.
Zelfs de mensen die in de quarantainegebouwen werken, hadden niet eens een minimuum aan beschermingsmiddelen, want dat waren zorgen voor later.
Als we in de media maar geen beelden krijgen van mensen die in de gangen liggen te zien krijgen.
Moeten we daarvoor de hele maatschappij een heel jaar opsluiten en de economie een heel jaar stilleggen, het zij zo, als we die beelden maar niet in de media krijgen.
Al de rest zijn zorgen voor later.
|
Ik volg patrickve al van in 't begin met zijn redenering.
Dat er in Spanje & Italië zulke beelden te zien waren ligt, volgens mij, niet aan dat er daar evenredig enorm veel meer doden gevallen zijn dan elders, hun zorgstelsel is totaal anders dan bij ons.
Er zijn daar, toch in Spanje, geen huisartsen met 'n praktijk aan huis die huisbezoeken afleggen, enkel als je 'n privéverzekering hebt.
Wie ziek is gaat naar z'n medico de cabecera, spoed, Catsalut, Cap of ziekenhuis, en daar zit iedereen samen in 1 en dezelfde ruimte/wachtkamer. Vandaaruit wordt getrieerd.
Pas laat in 't verloop van de epidemie werden gescheiden ruimtes ingericht.
Vandaar die taferelen.
Ik heb dat soort taferelen ginds regelmatig gezien, nu niet meteen dat men op de grond lag te sterven, maar wel zo'n hopen bijeen in 1 & dezelfde ruimte, dat er op de grond en ook tot in de gangen werd gelegen, wachtend op triage, of op je beurt bij je medico, of om behandeld te worden.
Zelfs oudjes die er gezellig samenkwamen om de krant te lezen, praatje te maken, met ergens 'n klein pijntje, of eenzaamheid, vooral op 'n zondagnamiddag.