Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
De toestand in de randgemeenten is een ander probleem. Letterlijk een 'rand'probleem' dat niets te maken heeft met een mogelijke culturele onderdrukking van de Vlamingen of Nederlandstalige Belgen (eerder het tegenovergestelde vermits in sommige Vlaamse randgemeenten de Franstaligen in de meerderheid zijn...).
Elk land wordt geconfronteerd met de uitbreiding van zijn steden. Het is dus een sociologisch grootstedelijk probleem. Komt daarbij dat Brussel wettelijk tweetalig is, maar in de praktijk veel meer dan de helft Franstalig is . Dus de Brusselaars die uitwijken naar de Vlaamse randgemeenten zijn (niet altijd, maar dikwijls) Franstalig. Maar we hebben hier een wettelijk wapen tegen gevonden: de taalgrens die vastligt. In de Vlaamse rand is de taal Vlaams en mensen die er willen komen wonen moeten zich aanpassen door zich het Nederlands eigen te maken. Doen ze dit niet, dan moeten ze maar ergens anders gaan wonen. Toegegeven, de vraagt blijft open of een taalgrens op termijn een doeltreffend wapen is. We zullen dus goed op onze tellen moeten blijven passen.
Maar, nogmaals, dit alles heeft maar weinig te maken met een doelbewuste onderdrukking van de Vlamingen. In heel die kwestie, lopen mensen heel wat mensen -en meer bepaald benepen Vlaams-nationalisten- er erg gefrustreerd en bang bij, heb ik zo de indruk. Gewoon consequent de (taal)wet toepassen, is de boodschap.
|
Kijk eens aan, het zijn weer - altijd de teneur in uw berichten - de Vlaams-nationalisten. Uiteindelijk heeft het er weinig mee te maken. Wel met een in andere landen doodnormaal beginsel: als nieuwkomer conformeert je je aan de officiële taal van de regio waar je gaat wonen.
Wie zich in Frankrijk vestigt, weet dat maar al te goed. Bij de diensten van een Franse gemeente moet je het gewoon niet wagen om een document in het Engels, Spaans of Nederlands te vragen. Frans, en daarmee uit. Zijn de Fransen dan bang en gefrustreerd en benepen?
Als men in Vlaanderen dat principe toepast, wordt het blijkbaar als een uiting gezien van schrik, frustratie en benepenheid.