Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Wel, dat is een onuitputbare bron van inspiratie. Zelfs in mijn "eindstrijd" waarin ideaal gezien dus 1 machine het wint van alle anderen, en dus het enige nog levende systeem is, dat al de rest uitgeroeid of geintegreerd/domestikeerd heeft (een convergentie punt van evolutionaire dynamiek), is het universum zodanig groot dat die enige overlever nog steeds maximaal aan "groei" moet doen want hij weet niet of er niet uit een verre uithoek van het universum ooit een andere "concurrent" kan komen om een titanenstrijd te leveren. Dus die inspiratie tegen de echte of ingebeelde of mogelijke "andere" is zonder einde en de ultieme drijfveer van vooruitgang en groei.
Het leven als fundamentele dynamiek die ander leven wil elimineren, is de rijkste inspiratie bron die er is.
|
Over 'machines' kan ik het hier niet hebben, maar het zal dan inderdaad een machine moeten zijn, want een mens werkt zo niet. Het zou absurd worden: dat 'winnen' heeft geen betekenis meer en zou voortdurend intern met zichzelf strijdig zijn: je wil de vijand verslaan die 'zin' aan je leven geeft, en dus geldt niet eens d?*t. In de praktijk, mocht je dat toch zo beleven (maar ik geloof niet dat jij dat doet in je leven), zou je masochist worden en bv. als Kirilow, een ander personage van Dostojewski, jezelf willen doden om je zogezegd ook boven elke doodsangst (als ultieme 'vijand') te verheffen. Of je zou gewoon vanwege de voortdurende contradicties (de vijand die tegelijk aantrekt en afstoot, inclusief geliefden etc.) letterlijk gek worden. De gek is de 'almachtige' he, of die dat toch wil bekomen in iets wat tegelijk een volkomen strijd is (de paranoïde schizofreen die door 'iedereen' achtervolg wordt) etc. In werkelijkheid heb je alle echte waarde in het leven te danken aan de samenwerking: waaronder alleen al de taal die je spreekt, voor zover die samenhangend en opbouwend is.