Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Kijk, de medische wereld wilde dat men regels oplegde omdat zij hun job te lastig vonden, en zelf zonder maskers zaten. De politiek was in paniek en riep op tot "eenheid" in deze "zware beproeving". Het was op dat ogenblik politiek nefast om dissonant te klinken. Gelijk welke politicus die toen had gedurfd van kritiek te uiten, zou als een "verrader in tijden van nood" bestempeld worden. Er moest "eenheid" zijn en het was niet "de tijd om aan polemieken te doen". De medische wereld wilde de schaarse maskers voor zichzelf. Zij wilden vooral niet dat ze van de bevolking concurrentie zouden krijgen, want zij hadden goed door dat men op internationale markten zou moeten vechten voor maskers *voor verzorgers*. Als dusdanig gingen zij zeker niet hun concurrenten - het volk - aanmoedigen om het moeilijk te maken om aan maskers te geraken he.
Er was gewoon een gemeenschappelijk streefdoel voor overheid en medische wereld: de mensen met hun fikken van maskers laten houden, en de mensen de opgelegde regels doen aanvaarden. En oppositie kon zich niet verbranden aan desertie in tijden van strijd.
|
Een gemeenschappelijk streefdoel.
In mijn wereldbeeld was een mondmasker tot pakweg drie maanden geleden iets wat arbeiders droegen tegen het stof, tijdens hun werk. Terecht. Of iets voor schilders tijdens het spuitverven.
Misschien nog ergens in een operatiekamer, tegen infecties en zo.
Voor de rest hebben we de gewoonte niet. Je praat niet tegen iemand met je maskertje op. Onbeleefd. Je laat je gezicht zien.
We waren niet voorbereid op dergelijke gemaskerde toestanden. Niemand.