Al diegenen die hier pleiten voor besparingen op loon, vergeten wél dat óók de koopkracht daardoor zou dalen. En als de koopkracht daalt... daalt de omzet van de bedrijfswereld.
Snijden in de lonen zou dus hooguit een oplossing kunnen zijn op korte termijn. Op lange termijn snijdt de bedrijfswereld daarmee in eigen vlees.
Hadden de Amerikanen begin vorige eeuw geen theorie dat door het stijgen van de lonen ook de koopkracht zou stijgen en dit uiteindelijk de economie ten goede zou komen?
De zware concurrentie, met Oost-Europa en vooral de lage-loonlanden, die nu wordt aangehaald voor deze 'snijdt-maar-in-de-lonen-oogkleppenpolitiek' bestaat natuurlijk wel degelijk. Of dit probleem kan opgelost worden door hier blijvend te besparen op lonen is een andere zaak. Het verschil in lonen en sociale wetgeving is namelijk zó groot dat, zelfs als we onze sociale zekerheid afschaffen en voor de helft van het loon gaan werken, we nóg deze concurrentie met moeite zouden aankunnen. Sociale wetgeving en milieuwetgeving is in vele van deze Aziatische landen namelijk zo goed als onbestaande.
Het probleem is dus niet dat de lonen in onze contreien te hoog zijn, maar dat ze in andere contreien te laag zijn.
In plaats van dus als een kip zonder kop alle economische grenzen te slopen en dan in paniek te moeten vaststellen dat de concurrentie stilaan onmogelijk wordt, zouden onze politici beter eisen stellen aan andere landen vooraleer de grenzen te openen. Waarom zou van landen die met ons handel willen drijven niet geëist mogen worden dat zij een minimum aan sociale en milieuwetgeving aannemen? het zou ons beiden ten goede komen: het zou de welvaart in de huidige lage-loonlanden ten goede komen én het zou tegelijkertijd een meer evenwichtige concurrentie geven, zodat ook bedrijven in onze contreien de concurrentie kunnen blijven bolwerken.
|