Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Hoomer
Er bestaat een sterke antipathie tussen linkse kiezers, die vinden dat rechts harteloos is en toegeeft aan onderbuikgevoelens, en rechtse kiezers, die linkse kiezers wereldvreemd en overgevoelig vinden. De beroepskeuze van linkse en rechtse mensen is vaak ook heel anders. Linksstemmende mensen werken vaak in creatieve beroepen, overheid of in de zorg, terwijl rechtse mensen vaak in de industrie of het harde commerciele bedrijfsleven werken. Het lijkt er kortom op alsof er een bepaald ‘links’ en ‘rechts’ menstype bestaat.
Ryota Kanai en zijn collega’s van het Londense University College hebben nu aangetoond dat dit beeld klopt. Het hersencentrum dat betrokken is bij gevoelens en empathie, is bij progressieven veel sterker ontwikkeld, terwijl conservatieven sterker worden bepaald door angst, seks en agressie. Dit verklaart ook waarom in rechtse bladen als de Telegraaf en de rechtse omroep Powned een harde, agressieve benadering en schaarsgekleed vrouwelijk schoon met pronte melkklieren een grote rol spelen, terwijl de progressieve omroepen (de rest m.u.v. Wakker Nederland, ook rechts maar beschaafder) overlopen van medelijden en aandacht voor maatschappelijk omstreden groepen, die ze willen beschermen tegen de ‘koude, rechtse wind’.
Als er angst heerst onder de bevolking, wordt er massaal op rechtse, autoritaire partijen gestemd.
Kanai zegt geen directe verklaring te hebben voor het ontstaan van de correlatie tussen stemgedrag en hersengebieden. Volgens hem kan het stemgedrag een gevolg zijn van de overontwikkeling van een bepaald hersengebied, maar kan het kiezen van een “linkse” of “rechtse” levensstijl ook leiden tot verschillen in de hersenen (dit is in enkele andere hersengebieden inderdaad aangetoond). Een bekend verschijnsel is dat oudere kiezers vaak rechtser stemmen. Dit is dan weer moeilijker te rijmen met een zwakkere invloed van de amygdala.
 |
Ik zou dit soort onderzoeken wel met een pak zout nemen. Ze doen me erg denken aan het soort onderzoeken, waar wetenschappers en onderzoeken mee tegen de lamp lopen en moeten bekennen hun data (deels) te hebben vervalst. De zaak Stapel uit 2011 is zo'n voorbeeld.
Aangezien dit ook zo lekker vooroordeel bevestigend is, zou ik het dus niet zomaar voor zoete koek slikken.