Crimineel gedrag stamt altijd af van een diepere oorzaak. Het is geen kunst te 'bewijzen' dat allochtone jongeren vaker in de (kleine) criminaliteit belanden: de vraag is hoe dat komt en wat daaraan verholpen kan worden.
Sociaal-economische factoren spelen daarin een zeer grote rol, maar ook culturele ontwrichting mag niet onder de mat worden geveegd: Marokkaanse jongeren hebben vaak een opvoeding genoten die niet spoort met de maatschappij waarop die opvoeding hen zou moeten voorbereiden. Ze worden te vroeg 'losgelaten'. In pakweg het Riffgebergte is een kind al op jonge leeftijd in staat te functioneren in de samenleving omdat het daar gaat om een zeer eenvoudige, zeg maar 'voorspelbare' samenleving. In onze maatschappij vergt het volwassen-worden veel meer tijd, omdat onze samenleving rijk is aan duizend en één regeltjes en dus zeer complex is. Indien het kind daarop onvoldoende wordt voorbereid (en ik vrees dat dat vaak het geval is), komt het in een zeer onzekere situatie terecht, in een extreme vorm van puberteitscrisis zo je wil: het stelt vast dat het nog niet 'klaar' is voor de wereld, raakt gefrustreerd, voelt zich machteloos en aan z'n lot overgelaten en werkt z'n frustraties uit door crimineel gedrag (anti-establishment) en groepsvorming (wij-tegen-zij).
Een interessante vraag is dan hoe we dit probleem opvangen. Ik vermoed dat het onderwijs daarin een belangrijke rol kan spelen. Dat moet zich meer toespitsen op de noden van allochtone jongeren en hen een perspectief bieden. Op dit ogenblik is de school voor zulke jongeren echter een onderdeel van het (middle class) establishment waartegen ze zich verzetten en derhalve onaantrekkelijk.
|