Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Der Wanderer
Ik wil hier nog even aan toevoegen dat het 'hard to get'-spel natuurlijk ook al een vorm van mimetische rivaliteit, waarbij echter object en model-obstakel samenvallen (in de vrouw die zich 'moeilijk gewonnen geeft'). Dat zorgt overigens ook bij de man vaak voor een double bind van aantrekking en ergernis. Niet echt een ideaal begin van een gezonde relatie dus.
|
Boeiend is ook dat de vrouw die die techniek toepast ook zelf via mimetisme in het effect van de techniek zal geloven. Ze zal zich ook zelf 'hoger' achten door de bewondering die ze opwekte opnieuw te kopieren. Denk aan Carmen van Bizet:
L'amour est un oiseau rebelle
Que nul ne peut apprivoiser
Et c'est bien en vain qu'on l'appelle
S'il lui convient de refuser
Rien n'y fait menace ou prière
L'un parle bien l'autre se tait
Et c'est l'autre que je préfère
Il n'a rien dit mais il me plaît
Het punt is echter dat dat geen 'oiseau rebelle' is in de zin dat de liefde geen 'loi' zou kennen zoals verderop in het lied staat: dit is namelijk zélf een 'loi', althans voor zover de liefde drijft op onderhuids conflictuele fascinatie. Natuurlijk wordt de techniek vaak maar 'tot een bepaalde hoogte' toegepast, maar bij Shakespeare en Dostojewski is het mimetisme bij de personages vaak zo sterk dat het de kern van elke interactie wordt, vaak in verbinding gebracht met een gemeenschap die als geheel compleet erodeert en door de "envious fever of pale and bloodless emulation" uiteenvalt, 'bloodless' niet omdat er uiteindelijk geen bloed vloeit, maar omdat alles zich afspeelt in de virtuele maar koortsachtig ervaren realiteit van de mimetische begoocheling, overgenomen en tegelijk voor dat deel van het publiek dat inzicht heeft kritisch benaderd in de virtuele realiteit van het theater.