Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Een egoist is een entiteit die zijn eigen voordeelsfunctie maximaliseert, wat dus universeel is.
|
Maar nietszeggend in zijn 'universaliteit' als je dat niet concreet weet te verbinden met een maximaal verfijnde en overkoepelende analyse van de objecten van onderzoek, synchroon en diachroon. Dan koppel je aan dat 'voordeel zoeken' gewoon de dogma's die je graag hoort en fantaseert ze dan van de steentijd tot vandaag over alles heen. Dan is het gewoon: 'ik kan altijd wel een verhaaltje bedenken, of het nu bij nader toezien plausibel is of niet: 'ik moet niet te nauw kijken naar de fenomenen zelf, want er is consensus - even gesteld dat die er zou zijn, want ook in het veronderstellen daarvan lijk je hier wat op Van Ranst -, en als ik niet nauwer kijk, wat hindert me dan?
, en waar ik alsnog niet een verhaaltje bij kan bedenken, is dat ook niet zo belangrijk, "virus", "dronkenschap" whatever'. De expulsie van betere visies loopt parallel aan de expulsie van de studieobjecten zelf zodat er een schijnbare confirmatie is, al moet die met sofistische truken gedicht worden als er net daarop wordt gewezen. En zeer 'toevallig' is het niet moeilijk te zien hoe de concrete vorm die die schijnconfirmatie aanneemt de vleiende mythe van de 'redelijke mens' dient (niet dat ik niet in 'redelijke mensen' geloof, maar niet op deze manier). In plaats een zondebok uit te stoten, wist men de sporen zelf uit van cruciale problematieken (zolang natuurlijk de culturele entropie niet te voelbaar wordt). Vandaar ook de kinderlijkheid van denkbeelden over samenleven zonder gezag etc. Dat is de naiviteit die eigen is aan elk mythisch, dus zelfkritiek afwerend denken.