Citaat:
Vivaldi wil werk maken van de hervorming van de partijdotaties.
Wie zal het gelag betalen, is de cruciale vraag.
De oorsprong van het huidige systeem van partijfinanciering ligt in de jaren negentig, toen schandalen zoals Agusta opdoken. Partijen leefden toen van giften, en waren zo veel meer gevoelig voor corruptie. Een nieuw systeem werd ingevoerd, waarbij partijen zo’n 3 euro per jaar krijgen, per stem die ze halen.
Echt doorduwen op snoeien in te veel middelen voor de politiek deed Vivaldi tot nu toe allerminst.
Vivaldi slaagde er bij de start ook niet in aan te knopen bij een recentere traditie in de Wetstraat, om de grootte van de kabinetten, en de bijhorende uitgaven, verder terug te dringen: het was de eerste federale regering sinds lang, die weer net meer kabinetards in dienst heeft, in plaats van verder af te slanken.
De absurde regeling dat elke uittredende minister liefst twee persoonlijke medewerkers in dienst houdt, gedurende een volle legislatuur, moest en zou bewaard blijven. Vooral de MR, die op dat moment zeven uittredende ministers had, vocht met hand en tand hiervoor. De kosten van die liberale ‘njet’ zijn voor de belastingbetaler.
Hetzelfde geldt voor de uittredingsvergoedingen van de parlementsleden.
In principe gaat het om een vaste vergoeding van 7.611 euro per maand, met een onkostenvergoeding van nog eens 2.131 euro. Op dat eerste bedrag moet een pensioenbijdrage van 8,5 procent en belastingen worden betaald. Zo heeft een voormalig parlementslid dus nog een tijd lang een bruto-inkomen van bijna 10.000 euro, al naar gelang de tijd dat hij of zij parlementslid was.
Bij de laatste hervorming werd het totale bedrag geplafonneerd op 24 maanden, en dus een maximum van zo’n 240.000 euro.
Allemaal toch niet zo evident om uit te leggen aan de burger, maar bij Vivaldi geen ambitie om aan de uittredingsvergoedingen, de extra medewerkers voor ex-ministers, of de bemanning van de kabinetten verder te raken.
Maar al lachend toonden zowel Rousseau als Coens wel waar de meerderheid federaal naartoe wil: de bedragen moeten vooral voor de ‘grootsten’ afgetopt worden, diegenen die de meeste stemmen haalden en dus het meeste geld hebben.
De kans is dus groot dat men straks ‘maximumbedragen’ of plafonds inbouwt, zodat de kleinsten (en zowat alle Vivaldi-partijen zijn daarbij) niets of nauwelijks verliezen.
Groen wil vooral een offensief richting Vlaams Belang en zijn online propaganda openen.
Hoe dat concreet moet in z’n werk gaan is niet duidelijk. Maar ook hier wel één duidelijk target: de partijen die meest uitgeven op Facebook op dit moment zijn Vlaams Belang en N-VA.
|
https://businessam.be/vivaldi-wil-vo...kste-partijen/
Vivaldi's voornaamste doel is: de Vlaams-nationalisten treffen. Ze betekenen een gevaar voor de minipartijtjes van Vivaldi omdat ze electoraal veel beter scoren en per behaalde stem gesubsideerd worden. Tentijde dat deN-VA en hetVlaamsBelang kleine partijen waren vormde dat geen probleem. Nu wel.
Vivaldi heeft geen ambitie om aan de uittredingsvergoedingen, de extra medewerkers voor ex-ministers, of de bemanning van de kabinetten verder te raken, want dan raken ze aan zichzelf.
De groenen willen eveneens de uitgaven van partijen op sociale media beknotten. "Toevallig" zijn het opnieuw de Vlaams-nationalisten die aangepakt worden.
Groen wil eveneens de Grondwet wijzigen, om ‘drukpersmisdrijven’ weg te halen van bij assisen, en voor de correctionele rechtbank te brengen.
De Vlaamse journalistenbond staat op haar achterste poten. Ook regimegetrouwe journalisten kunnen veel makkelijker voor de rechtbank worden gesleept.
Om dat te verwezenlijken is een wijziging van de grondwet nodig, en dus een 2/3de meerderheid in de Kamer.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Wie weet geven ook de gesubsidieerde kwaliteitskranten over enkele dagen aandacht aan dit onderwerp