Hier slaat Neo de nagel op zijn kop:
Citaat:
Bij u duidelijk wel: Sluit echter uw ogen niet. En kom niet langer aandraven met uiterst vreemde stellingen als Nationalisme & haat/ fascisme/... gaan (vaak) hand in hand enz
1) U bent Belgicist en dus zelf nationalist
2) U bent zo conservatief dat u schrik hebt voor de Vlaamse onafhankelijke toekomst (fascisme?)
3) U sluit de ogen voor de politieke/ economische realiteit
4) Nationalisme en degoutante politieke ideeën zijn irrelevant aan elkaar.
|
Het gaat in al de gegeven voorbeelden, die ons tot meer "inzicht" zouden moeten brengen helemaal niet over intrinsieke kenmerken van "het" nationalisme. "Het" nationalisme bestaat trouwens niet. Ieder die ervan uitgaat dat je de samenleving best organiseert in staten, inbegrepen het ermee verbonden staatsgezag, is door dat feit zelf een nationalist. Dat staat volledig los van goed of slecht, en de gehanteerde
reductio ad Hitlerum (met dank aan Matthias Storme voor de term) is dan ook een groteske vertoning.
Konflikten onveranderlijk aan één soort mensen toeschrijven is ook al van dat kaliber. Voor een konflikt moet je met twee zijn. Konflikten op bestuurlijk vlak gaan hoofdzakelijk over macht, geld en territorium. Allemaal elementen waarin alle betrokken partijen hun echt of vermeend recht opeisen. Op zich is daar niks mis mee, zolang er sprake is van pogingen om tot een eerlijker toewijzing daarvan te komen.
In de steeds weer aangehaalde voorbeelden staan twee nationalistische strekkingen tegenover elkaar:
Aan de ene kant de strekking die het staatsgezag wil steunen op het zelfbeschikkingsrecht van volkeren.
Aan andere kant de strekking die het staatsgezag wil steunen op de heersende machtsverhoudingen, ongeacht waar die vandaan komen en dat zijn tot nog toe feodale uitlopers. Als heden en verleden ons één ding leren dan is het wel de waarneming dat macht afstaan zowat het moeilijkste blijkt te zijn dat er bestaat... En dáár zit de kern van de zaak. Nogthans is uitgerekend dát de eenvoudigste en eerlijkste oplossing van dergelijke konflikten. Geef het volk wat het volk toekomt: zijn soevereiniteit. Dat is inderdaad een soort revolutie, maar dan een vreedzame. Dat is ook het wezen van het begrip demokratie.
Als daarentegen demokratie je bekommernis niet is, kan je trachten van de vraag af te komen. Eerst negeren. Als dat niet helpt: belachelijk maken. Als dat ook niet helpt: bevechten. Desnoods met de smerigste middelen: van geschiedenisvervalsing tot en met korrupte rechtspraak. Dat is nog maar één stapje verwijderd van "in bloed smoren".
We mogen van geluk spreken dat we een vredelievend volkje zijn. Er zijn er zo nog: kijk naar de verschillende voorbeelden van wat we
fluwelen revoluties zijn gaan noemen. Er zijn er ook andere. Die gewelddadige voorbeelden opvoeren bij wijze van waarschuwing, daar is niks mis mee. Maar dat kan geen reden zijn om door te trappen, en de schuld in hún schoenen te schuiven. Mijn etisch gevoel zegt dat de schuld ligt bij hen die weigeren hun macht af te staan aan wie er legitiem aanspraak op kan maken.