De oude Bijbel als geschiedenisboek.
Nu is de Oude Bijbel, behalve dat het om de ethiek draait, ook in het bijzonder een geschiedenisboek*, waarin men getracht heeft de ontwikkeling der mensheid te openbaren vanuit een Godsidee, dat er maar één God zou zijn en dan speciaal als schepper, en met het joodse volk als middelpunt, uitverkoren, en dit speciale historische bewustzijn vindt men niet zo duidelijk bij andere religies terug.
En ik denk dat dit ook vooral samen hangt met de openbaring der wet, die immers bij de staat** hoort en de geschiedenis als een ontwikkelingsproces, terwijl de natuurstaat van de mens daarvoor meer statisch was en de mens nog weinig tijdsbewustzijn had.
**Hegels filosofie van de geschiedenis bij de joden (Judaä blz 243): "Der Staat aber ist das dem jüdischen Prinzip Unangemessene und der Gesetzgebung Mosis fremd.
Vertaling: "De staat is aan het joodse principe en de wetgeving van Mozes vreemd.
Ik: Inderdaad is de wet van de joden in de eerste plaats religieus als door God gegeven aan Mozes en als eerste aan de tempel gebonden, en is het met de staat als een aards rijk nooit goed van de grond gekomen, behalve dan ten tijde van Saul, David en Salomo.
De joden waren teveel naar de hemel gericht, waar de wet geschreven stond, te idealistisch dus, zodat het op aarde met de staat, die vooral praktisch moet zijn, nooit goed definitief wilde lukken.
En ook nu weer is het een hoop ellende in het Midden-Oosten in Palestina als het "beloofde land", ten koste van de daar wonende Palestijnen en in de strijd met de Islam.
Of het nog eens goed zal komen daar zal de toekomst ons moeten leren.
|