Perzië.
Nu zou Perzië overeenkomstig de dialectiek van Hegel de eenheid van beide momenten moet zijn, dus die van het goed georganiseerde staatsorganisme van China en de losgeslagen cultuur van India, nog eenvoudiger te definiëren als eenheid en veelheid.
Daarbij bepaalt hij China als theocratie, waarbij het rijk van God evenzeer wereldlijk rijk is en India als theocratische aristocratie en volgens hem treedt in Perzië het theocratische als monarchie op.
In dat laatste kan ik moeilijk een synthese van de twee eerste ontdekken, wel een verwereldlijking, en bovendien speelde ook in Perzië de godsdienst van Zarathustra in het streven naar het goede een grote rol.
Dus of dit helemaal waar is wat Hegel zegt weet ik niet, maar het kan wel dat het accent bij de Perzen meer bij de koning is te komen liggen, dat wel.
De dictatoriale macht van het hemelrijk is daar niet zo groot meer als in China.
Het maakt in Perzië meer de indruk de wil van de mensen zelf te zijn.
|