[Knuppel]

Ik onthoud:

We moeten dus wat meer in eigen boezem kijken, maar dat doen de beleidsmensen best ook. Want misschien ligt bij hen wel een van de hoofdoorzaken van onze mogelijke stroomellende: het weifelende, falende stroombeleid van de voorbije tien jaar.

Maar intussen was er dus een decennium voorbijgegaan, waarin er amper iets was gebeurd. Niet echt een voorbeeld van een vooruitziend beleid, zeker als je weet dat de helft van de Belgische elektriciteit uit nucleaire centrales komt en je minstens een twaalftal nieuwe gasgestookte centrales nodig hebt om die te vervangen.

In tien jaar tijd namen de verschillende regeringen maar liefst vijf bochten in hun kernenergiebeleid. Doel 1 en 2 en Tihange 1 gingen eerst dicht, dan weer niet, dan weer wel, dan gingen alleen Doel 1 en 2 dicht en Tihange 1 niet. En nu blijven Doel 1 en Doel 2 tóch open, samen met Tihange 1.

Uiteindelijk, in 2013, (9 jaar geleden!) bleek welke alternatieve energiemix onze overheden nu eigenlijk voor ogen hadden: groene stroom, aangevuld met nieuwe flexibele, gasgestookte stroomcentrales.
Groene stroom is er dus niet altijd wanneer je hem nodig hebt en moet worden aangevuld met centrales die dan wel op een heel snelle manier stroom kunnen leveren: de gascentrales.

Maar intussen was er dus een decennium voorbijgegaan, waarin er amper iets was gebeurd. Niet echt een voorbeeld van een vooruitziend beleid, zeker als je weet dat de helft van de Belgische elektriciteit uit nucleaire centrales komt en je minstens een twaalftal nieuwe gasgestookte centrales nodig hebt om die te vervangen.

Gevolg: in plaats van de twaalf gasgestookte centrales kwamen er amper 2... in tien jaar tijd. Dan nog onder impuls van grote elektriciteit verbruikende bedrijven (BASF en Tessenderlo Chemie), die als partners op de eerste rij stonden om de stroom af te nemen. Gewone “publieke” centrales kwamen er helemaal niet. En de twee hypermoderne gasgestookte centrales bij BASF en Tessenderlo Chemie liggen meer stil dan hen lief is, want het gas is gewoon te duur om concurrentiële stroom te maken.

En niet alleen de concurrenten van Electrabel werden er hoorndol van, maar ook Electrabel zelf. In de overtuiging dat Doel 1 en Doel 2 in 2015 toch dicht moesten, legde het zijn investeringen in de kerncentrales stil.....tot de regering-Michel besliste dat de twee kernreactoren toch nog tien jaar langer moesten draaien.

Hogere prijzen
Er is dus dringend een ander energiebeleid nodig, een beleid met visie, een beleid op lange termijn. Een energiepact. De ploeg-Michel heeft het alvast in haar regeerakkoord staan.
Maar dat energiepact zal dus geld kosten: onze stroomfacturen zullen onvermijdelijk stijgen. Door de subsidies aan de groene stroom alleen al met tientallen procenten, maar ook door de bouw van nieuwe centrales en de kosten om extra hoogspanningslijnen aan te leggen.

We zullen dus moeten betalen voor een stroomlandschap dat revolutionair aan het veranderen is. Maar eenmaal de revolutie volbracht, heeft ons land (en bij uitbreiding heel Europa) mogelijk een energielandschap dat model kan staan voor de rest van de wereld: duurzaam, met een intelligente mix van verschillende stroombronnen, op de weg naar 100% groene stroom én flexibel aangestuurd door slimme netten.

En die inspanningen blijven nodig. Want ook komende winters kondigen zich alarmerend aan, met ernstige risico's op stroomtekorten. Zelfs al is Electrabel erin geslaagd Doel 4 in een recordtijd te herstellen, zal 2014 het jaar worden waarin het licht net niet uitging.

Anno 2022 is die revolutie nog niet eens begonnen. En dit spelletje begon al in....2003. De regering-Verhofstadt I besliste toen dat alle kerncentrales na 40 jaar dicht moesten. Dat is 19 jaar geleden.