Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak
U had als psychologe gedacht dat een pandemie ging passeren zonder ernstige schade in quasi alle geledingen van de maatschappij?
U heeft een breed zicht op de dingen?
|
Voor dat iemand aan kinderen denkt, gaat men toch heel even nadenken (hoop ik) over de opvoeding.
Bij ons was zelfredzaamheid een van de hoogste prioriteiten.
Van zo jong mogelijk de kinderen zo goed mogelijk begeleiden om dingen zelfstandig te doen.
En dan een breed interesseveld (proberen) mee (te) geven.
En ook "de beste zijn" niet zien als iets vies...maar zoeken bij elk van mijn kinderen waar ze goed in waren, en dat verder laten ontwikkelen...(onze jongste kan enorm goed leren...de oudste kan enorm goed tekenen en daar hebben ze beiden iets mee mogen doen om een toekomst in uit te bouwen)
En alternatieve tijdsopvullen...eens samen zoeken als de TV (verplicht) afstond of als de game-boy (verplicht) in de kast verdween.
Hoe dan ook, opvoeden is keihard werken. En ik moest al eens meer een judotraining missen, of meerdere vergaderingen van de fotoclub.
En als ik zie wat mijn kinderen zichzelf hebben bij elkaar gewerkt (gestreeft) om zichzelf een solide basis voor een toekomst te verstrekken en als ik zie dat ze de voorbije periode uitkomen zonder nood aan een psychiatrisch ziekehuisbed...dan besluit ik dat wij (mijn vrouw en ik) niet eens zo slecht werk hebben geleverd.
Natuurlijk beseffend dat wij daarbij het nodige geluk en chance hebben gehad en dat het verleden geen garantie voor de toekomst is.