Ik had nooit gedacht in therapie te willen/moeten gaan.
Tot het noodlot toesloeg.
Mijn kleinkindje was 's ochtends vroeg overleden. In haar wiegje...wiegendood.
Ze was amper 3,5 maand oud.
Ik heb de dagen/ weken erna als een zombie rondgelopen en ook gaan werken maar op een gegeven ogenblik brak ik. De pijn was TE groot.
Toen heb ik via mijn werkgever het adres van een psychologe gekregen.
Dat was een vrouw van ongeveer mijn leeftijd en ze had ook kleinkinderen.
Ik heb toen enkele sessies bij haar gedaan, ook EMDR gehad.
Spijtig genoeg heb ik maar 3 sessies kunnen doen wegens de tweede corona-golf.
Toch heb ik baat gehad met de 3 sessies.
Ik heb hele goede tips gekregen om beter met het verlies en de pijn om te gaan.
Ik vind het daarom stuitend dat sommigen therapie afdoen als iets dat voor "gestoorde" mensen is, of voor "zwakke" mensen.
|