Ik zeg tegenwoordig ook lopen in de betekenis van 'wandelen'. Vroeger deed ik dat niet. Ik ben daarin dus 'verhollandst'. Gevolg van wonen aan de grens en meer in Nederland te vertoefen dan in Vlaanderen. Ik herinner me nog vier jaar geleden die 'aha-erlebnis' toen mij verteld werd 'loop jij even mee' en dat ik dacht 'juist ja, ik ben in Nederland'. Nu valt dat me niet meer zo op.
In België vindt men mij nu ook soms te direct. Laatst in de Bibliotheek Permeke in Antwerpen begon ik een gesprek met een medewerkster over hoe het er fel veranderd is sinds mijn laatste keer en dat er nu vier kassa's zijn i.p.v. één. Ik kreeg snel een 'dat is onze interne keuken waarmee je verder geen zaken hebt'. Dus ik meteen 'oké, dat snap ik'.
De teneur bleef wel vriendelijk uiteraard en ik veranderde snel onderwerp.
In 'Olland' vinden ze mij toch nog steeds soms 'te Belgisch' hoor. Vaak vinden ze me te 'ingewikkeld', maar ik word in mijn waarde gelaten. België is oninteressant bij de meesten en ik kan dat zelf niet zo vinden. Het is een 'onhebbelijkheid' wel daar, de sumiere (vaak zwart-witte) kijk op anderen en daarom onvolledige inzichten. Toch stoor ik me er niet te veel aan.