[Jonas]

De Europese mentaliteit aangaande de islam…..Wees alles, maar alstublieft géén moslim!
Door Murad Hofman (voormalig Duitse diplomaat)
Laat me jullie, ter introductie, meenemen naar de hedendaagse religieuze supermarkt van Europa. Tegenwoordig treffen we het oude vertrouwde Katholieke en Protestantse (Calvinistisch of Luthers) aan naast antroposofie met zijn populaire geloof in reïncarnatie, of de meer vleselijke satanische culten tot en met sekten die hun religieuze besef proberen op te wekken door middel van verdovende middelen. Dergelijke fenomenen van decadentie die de terugval van de rol van de kerk als instituut in de westerse samenleving vergezellen, worden zeer tolerant onthaald.
Jongemannen, met kaalgeschoren hoofden, die publiekelijk Hara Krishna bezingen en prijzen of de bekeerde ingewijden van de hindoe Baghwan beweging wekken geen agressie op. Als een filmster als Richard Gere boeddhist wordt, worden er geen vragen gesteld. Het is juist zo dat wanneer je zou besluiten een sjamaan te worden, in de traditie van de Dakota indianen, dat je dan veel sympathie en interesse kunt verwachten van zowel televisiezenders als van milieuactivisten.
Vandaag de dag kun je in Europa een neo-marxist zijn of een neo-thomist, een onconfessionele mysticus en overtuigd astroloog, een agnost of een atheïst en niemand die het wat uitmaakt.
Er is alleen één ding wat je beter niet kunt zijn: een moslim!
Het is in feite zo dat het moderne pluralisme en de schijnbaar grenzeloze tolerantie als sneeuw voor de zon verdwijnen als men tegenover een moslim staat. Gebruiken en gewoonten die makkelijk zijn en die van anderen worden geaccepteerd, worden als ze uitgevoerd worden door een moslim ineens veroordeeld als zijnde fanatiek, primitief en achterlijk. Als het om Che Guevara gaat dan is een baard progressief, als het om een moslim gaat dan is dezelfde baard reactionair. Maria wordt nooit en te nimmer afgebeeld zonder bedekte haren. Maar als een moslimvrouw een hoofddoek draagt wordt ze in Frankrijk van school gestuurd.
Als je nog twijfels hebt aangaande deze kwestie, probeer dan maar eens een moskee te bouwen in Frankrijk of in Duitsland. Tenzij je ongewoon veel geluk hebt, zul je naar de rechtbank moeten stappen voor iedere afzonderlijke stap in het benodigde administratieve proces. Waarschijnlijk zul je de rechtzaak winnen en zul je toestemming krijgen om de moskee te bouwen ergens achter de rails waarover heen goederenwagons denderen of vlakbij een slachthuis. Er zal geruzied worden met de autoriteiten over iedere meter waarmee men van plan is de minaret te verhogen. Op hetzelfde moment zul je horen over de cementfabrieken, ja en ook over de gasketels…dat deze wel in het Europese landschapsbeeld passen…maar minaretten…nee.
Als je nog meer informatie wilt over deze verontrustende situatie, kijk dan maar eens naar de manier waarop de Westerse media verslag doen van terrorisme en oorlogsvoering.
Destijds haalde niemand het in zijn hoofd om Adolf Hitler te kwalificeren als een katholiek of Stalin als een orthodoxe christen; noch werd Franco ooit betiteld als een ‘katholieke’ fascist of Karadjic als een ‘orthodoxe christelijke’ oorlogsvoerder. Maar als er iemand uit de moslimwereld -wie dan ook- de wapens opneemt, dan wordt hij direct afgeschilderd als een ‘fanatieke moslim’, ook al is hij een atheïst, een communist, een ba’athistische Arabier of een christelijke Palestijn.
Heb je ooit gehoord dat Nagasaki en Hiroshima zijn vernietigd door een ‘christelijke’ bom? Natuurlijk niet. Maar als een moslimland als Irak of Pakistan ervan wordt verdacht een nucleaire bom te ontwikkelen dan wordt er naar verwezen als ‘de islamitische bom’.
Inderdaad is het zo dat de media bepaalde denigrerende bijvoeglijke naamwoorden als ‘fanatiek’ en ‘obscuur’ speciaal hebben gereserveerd voor moslims. Terroristische aanslagen in Noord-Ierland of Spanje worden niet begaan door ‘fanatieke’ Protestanten en Katholieken of Basken en Catalanen. Maar als een moslim geweld gebruikt, al is het puur uit zelfverdediging, ligt het voor de hand dat de westerse media hem kwalificeren als een fanaticus.
Het is zo klaar als een klontje. De beschreven haat is echt. Wat heeft dit veroorzaakt? Mijn hypothese is dat de omschreven anti-islam symptomen voortkomen uit een anti-Arabische houding. Ik zal de volgende factoren afzonderlijk bespreken:
1-Hindernismentaliteit en demonisering
2-Kruisvaardersmentaliteit en Kruisvaardersshock
3-Syndromen van belediging en jaloezie
4-Anti-arabisme
5-Bijzondere angsten aangaande de Turken
Hindernismentaliteit en demonisering
Mensen in het Westen zijn zich er nog steeds van bewust dat de islam van de zevende eeuw zich zeer snel verspreidde, tot in alle uithoeken van de toen bekende wereld. Dat het Christendom niet de laatste en eindreligie zou zijn, dat er na Jezus een andere belangrijke profeet zou komen die christenen met miljoenen tegelijk weglokte van hun geloof, was niet in overeenstemming te brengen met het wereldbeeld dat de christenen hadden: het idee alleen al was een gigantische provocatie.
Om niet aan gezichtsverlies te hoeven lijden en niets van zijn geloof in te hoeven leveren verzon de christelijke wereld de legende dat de islam ‘te vuur en te zwaard’ was verspreid en dat dit tot in de eeuwigheid op deze wijze door zou gaan. Deze overtuiging is vandaag de dag niet minder levendig, ook al is deze zwaard -en vuurlegende door de wetenschap allang weerlegt.
De tweede strategie van mentale weerstand was smaad en laster, vooral aangaande de profeet van de islam, iets wat tegenwoordig nog steeds geaccepteerd (en toegejuicht) wordt, zoals we zien als we kijken naar de kwestie Salman Rushdie. Niemand die er bij deze zaak aan dacht een beroep te doen op de anti-godslasteringsclausules die er bestaan in het westerse strafrecht.
Kruisvaardersmentaliteit en shock
Als je een beetje lak afkrabt van het vernis van de Europese samenleving, zal je ontdekken dat vlak onder het oppervlak nooit genezen littekens zitten en kwaadaardige drijfveren die dateren uit de tijd van de Kruisvaarders. Inderdaad is het trauma dat de Kruisvaarders nalieten in het Westen groter dan in het Oosten.
Eén trauma ontstond door de shock die de Kruisvaarders opliepen toen ze zich realiseerden dat de veronderstelde barbaarse en heidense moslims veel beschaafder waren en ontwikkelder, en veel verder vooruit waren in de natuurwetenschappen dan zijzelf. Ondanks dit is de beweegkracht en retoriek die achter de Kruistochten zaten tot op de dag van vandaag staande gehouden.
Vanaf de achttiende eeuw overtuigde de Europese man, met zijn arrogantie, zichzelf ervan dat hij de standaard voor alles was en dat zijn superieure manier van denken hem zou verzekeren van de ultieme vrede, welvaart en geluk als nooit eerder bereikt in de menselijke geschiedenis. Het is verbazingwekkend dat twee wrede wereldoorlogen, waarin atoomwapens niet geschuwd werden, de Holocaust en het Stalinisme deze overtuiging niet op zijn grondvesten heeft doen schudden.
Daarentegen overtuigde de westerse man zichzelf ervan dat zijn beschaving, het zogenaamde ‘project van moderniteit (oftewel ‘the American way of live’) de allerbeste was; dé ultieme beschaving, het kan niet anders of het zou wereldwijd overgenomen worden.
Zijn internationale rechtssysteem, zijn codes van mensenrechten, zijn economische systeem, zijn wetenschappelijke benadering en zijn filosofie a la Ludwig Wittgenstein, worden gezien als essentiële ingrediënten van een opkomende mondiale media-cultuur in de V.S. en Europa.
Het is niet te ver gezocht de westerse beschaving te beschouwen als een verplicht model voor de rest van de wereld, want velen in Azië, Afrika en Zuid-Amerika- om maar niet te spreken van de islamitische wereld- proberen als een gek de westerse levensstijl te imiteren. Eetgewoontes, schoonheidsidealen voor zowel vrouwen als mannen, de vrijetijdsindeling, architectuur en muziek, noem maar iets en het zal neigen in de richting van het westerse model.
Wat er bij deze trend van globalisering bij komt kijken is het weren van religieuze aspecten uit het publieke leven. Nu al hebben de typische westerse man en vrouw geen antenne meer voor religieuze fenomenen. Ze zien hun eigen religie een trage dood sterven. Dit gaat op zo’n natuurlijke en geleidelijke wijze dat men veronderstelt dat het de islam net zo zal vergaan en dat ook deze langzaam dood zal bloeden. Ze hebben dan ook geen gewetensbezwaren om het tempo van dit proces eigenhandig wat op te voeren.
Ondanks het feit dat vele Nobelprijswinnende natuurkundigen zeer religieus zijn, wordt intelligentie en religiositeit toch nog gezien als onverenigbaar. Dit houdt in dat een moslim er vrij vanzelfsprekend van verdacht wordt niet al te slim te zijn.
Syndromen van belediging en jaloezie
Tegen deze achtergrond bezien is de islam -die maar niet wil verdwijnen, maar daarentegen juist opkomt- een provocatie, en zo niet een belediging. Stel je voor! Deze achterlijke moslims verwerpen vele van de zegeningen van de westerse samenleving en gaan zelfs zo ver dat ze de islam presenteren als een alternatief model, zelfs voor in de eenentwintigste eeuw! Erger nog, de meeste Europeanen die zich tot de islam bekeren zijn academisch geschoolden, intellectuelen en wetenschappers. Hoe kunnen dezen nu hun rug toekeren naar hun eigen cultuur?
Wat het nog een graad verergert, is dat historisch onderzoek naar de fundamenten van het christelijke dogma heeft geleid tot opmerkelijke ontwikkelingen binnen in zowel de Katholieke als de Protestante kerken. Om een voorbeeld te noemen, is het nu vastgesteld dat -in tegenstelling tot de onbetwistbare authenticiteit van de Koran- de meeste gedeelten van het Nieuwe Testament onbetrouwbare bronnen zijn, met op zijn minst tussenvoegsels van veel latere data.
Nog belangrijker: Vele christelijke theologieprofessoren geven toe dat het een vergissing is geweest in 325, bij de eerste Oecumenische Concilie van Nicea, om Jezus te omschrijven als "God die één is met de Vader". Als een gevolg hiervan zijn er redelijk wat christelijke geestelijken met hun gevolg die, na een vertraging van 1600 jaar, nu ongeveer hetzelfde over Jezus geloven als wat de Koran over hem verhaalt.
Kun je je voorstellen wat er in een hoofd omgaat, als iemand zich realiseert dat het volk dat hij gewend was te verachten -de moslims- vanaf het begin gelijk had?
Anti-arabisme
Ook is het opvallend dat de doorsnee Europeaan de islam ziet als een Arabische religie, ook al vormen de Arabieren een minderheid binnen de islamitische wereld. Als een gevolg hiervan worden alle vooroordelen die men koestert tegen Arabieren- dat zijn er heel veel- naar de islam doorgesluisd. Om een beeld te krijgen van deze vooroordelen zou men naar een Hollywood film moeten kijken waarvan het verhaal zich afspeelt in de Arabische wereld. Zonder uitzondering worden de Arabieren uitgebeeld als luie lafaarden, die altijd bereid zijn om iemand van achteren aan te vallen, zeer naïef zijn en -niet te vergeten- fanatiek Overal waar de islam concreet opduikt in zo’n film, wordt het afgeschilderd als een religie voor de simpele religieuze zielen.
Angst voor de Turken
Tot zo’n 250 jaar geleden was de Turkse bedreiging, in de vorm van de Ottomaanse sultans, voor Europa een reële en constant aanwezige factor.
Vandaag de dag staan Turkse arbeiders niet met kromme zwaarden, pijlen en bogen bij de Oostenrijkse grens, maar met visa en werkvergunningen. Afgezien hiervan stuiten ze op reacties die veroorzaakt worden door de angst voor de Turkse agressie van lang geleden. Met hun visum komen ze niet alleen naar Wenen maar ook naar Berlijn, en wel in zulke grote aantallen dat simpele mensen in Duitsland en de Benelux zich af beginnen te vragen of ze nog wel hun eigen nationale gebruiken kunnen handhaven zonder Turks te leren. Geen wonder, hun reactie is emotioneel, vooral als het gaat over mensen die weigeren alcohol te drinken. Zulke mensen zijn levende verwijten en zijn hoe dan ook fanatiek, dat is toch zo?
Het probleem dat zich aandiende bij de grijpbare minderheden van Europa werd acuter toen zij de meest onbegrepen religie ter wereld- de islam- gingen representeren. "Representeren" wil niet zeggen dat de Turkse arbeiders afkomstig uit het gebied van de Zwarte Zee of Oost-Anatolië allen in staat zijn om de islam waarheidsgetrouw af te schilderen of om het uit te kunnen leggen aan hun Nederlandse of Belgische buren.
Integendeel. Voor velen van hen wordt de islam pas echt belangrijk zodra ze in Europa zijn en maakt het deel uit van hun identiteit en steekt het hen een hart onder de riem als men gediscrimineerd wordt. Het resultaat hiervan is segregatie en meer confrontaties.
Natuurlijk moeten we toegeven dat de mogelijkheid voor de Europeaan om naast een moslim te wonen, naast de mogelijkheid over hem te lezen of hem te zien in Antalya of Agadir, bestaande vooroordelen tegen de islam heeft uitgeroeid, maar ook zijn weer andere hier juist door versterkt.
Als we het hebben over werkelijke integratie, dan hebben de Europeanen weinig bijgedragen toen ze probeerden de moslimimmigrant in Engeland, Frankrijk en Duitsland aan te spreken en aan te moedigen om een zogenaamde ‘moderne moslim’ te worden of om een ‘Europese islam’ te ontwikkelen. Deze slogan, gepropageerd door de zogenaamde ‘culturele moslims’ als professor Bassam Tibi, slaat op moslims die zich een heleboel van Europa eigen maken en maar een klein beetje van de islam.
Sommige Duitse partijfunctionarissen hebben lokale Alevieten naar voren gebracht om als model te dienen voor zo’n prettige, onschadelijke islam. Mensen die geen moskeeën bouwen, die niet bidden of vasten tijdens werkuren, die hun haar niet bedekken of op bedevaart gaan, maar wijn en bier drinken. Zulke mensen leveren natuurlijk geen problemen op voor de integratie. Overbodig om te vermelden is dat zulke voorstellen hebben geleid tot meer, en niet tot minder, mogelijke confrontaties in Duitsland, zowel tussen Turken onderling als tussen Turken en Duitsers.
Ze schijnen zich niet te realiseren -en dat is triest- dat moslimjongeren bijna overal ter wereld oproepen tot het invoeren van een islamitische democratie, met de nadruk op ‘islamitisch’ en ‘democratie’.
In tegenstelling tot de antiwesterse retoriek die weerklinkt in hun toespraken, richten deze bewegingen zich slechts op hervormingen binnen hun eigen landen. In plaats van een aanval op Europa voor te bereiden, koesteren de leiders van deze bewegingen Europa vanwege diens rechtssysteem, bescherming van de mensenrechten, absentie van censuur in de media en vanwege de godsdienstvrijheid -zaken die in eigen land meestal ontbreken vanwege de daar regerende dictatoriale regimes. Moslims die in Europa studeerden namen namelijk ideeën mee naar huis.
De consequenties van deze Europese mentaliteit voor de moslimwereld zijn verstrekkend en zeer ernstig.
Wat staat er moslims nog meer te wachten door de negatieve Europese houding ten opzichte van de islam? Kijk bijvoorbeeld naar de Europese houding aangaande het conflict in Algerije. Of naar Europa’s antwoord op Tsjetsjenië. In het Europese Parlement zou deze anti-islamitische mentaliteit doorslaggevend kunnen zijn bij het stemmen over de toelating van Turkije. Bovendien beheerst dit de Westerse, en in het bijzonder, de Amerikaanse Midden-Oosten politiek.
Dit is zo van belang dat er iets tegen gedaan moet worden, maar wat?
Een confrontatie tussen Europa en de moslimwereld rondom de Middellandse Zee zou ook desastreus zijn en moet hoe dan ook voorkomen worden. Hoe dan? Moeten de moslims maar wegtrekken uit Europa, met meer dan zestien miljoen mensen, een nieuwe Hijra (emigratie) inluidend? En waar naartoe?
Dit is ook geen oplossing.
Er is slechts één redelijke reactie op wat ik hierboven tentoonspreidde. Wij moeten ons allen, omdat het ons allen aangaat, persoonlijk inzetten om stap voor stap de westerse opinie omtrent de islam om te vormen. Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, het vooronderstelt van de kant van de moslims dat zij de spiritualiteit, tolerantie en andere weldaden van hun geloof openlijk naar voren brengen.
En beide kanten moeten alle mogelijkheden tot serieuze dialoog met beide handen aangrijpen. Het einddoel voor deze dialoog zou echter verder moeten gaan dan het bereiken van tolerantie. Zoals Johan Wolfgang Von Goethe het verwoordde: "Tolerantie zou slechts een overgangsfase moeten zijn die leidt naar volledige acceptatie: Het louter dulden is een vorm van belediging".