[carf]

Hey,

Ik publiceer hierbij een standpunt van de webstek van de Linkse Socialistische Partij (www.lsp-mas.be). Dit kan een andere kijk werpen op de zaak.

Groeten, CaRf



Israël/Palestina

onmiddellijke terugtrekking van de Tsahal
Grote delen van de wereld kijken vol afgrijzen toe hoe Sharon de Palestijnse bevolking terroriseert en vernedert. Alle belangrijke steden en dorpen zijn bezet en ondergaan brutaal militair geweld. Electriciteits- en watervoorzieningen zijn vernietigd, huis-aan-huisrazzia's leidden tot het willekeurig vermoorden van jonge Palestijnse agenten en burgers. Duizenden mensen werden gearresteerd en ondergingen vernederende verhoren, folteringen.

De EU, de VS, de Arabische staten, allemaal “eisen” ze vandaag de terugtrekking van het Israëlisch leger. De EU dreigt met sancties. Te weinig, te laat en uit eigenbelang. Wanneer dat wordt veiliggesteld, zal hun interesse voor de slachtoffers verdwijnen.


Voor de onmiddellijke terugtrekking van het Israëlisch leger uit alle bezette gebieden!
Voor een einde aan de agressie tegen de Palestijnen!
Voor een einde aan de blokkades.

LSP/MAS eist de onmiddellijke terugtrekking van het Israëlisch leger en roept op voor massamobilisatie, eerst en vooral in Palestina en Israël, maar ook in de Arabische en de westerse wereld om die terugtrekking af te dwingen.

Wij kunnen ons daarvoor niet betrouwen op de huidige politieke leiders, noch op een overeenkomst die zij zouden afsluiten. Met de Oslo-akkoorden leefde overal de hoop dat een einde zou komen aan het decennia-lange geweld. Zoals LSP/MAS in 1993, bij het afsluiten ervan reeds voorspelde, misbruikte Israël die akkoorden enkel als rookgordijn om haar territoriale positie te versterken via nieuwe nederzettingen.

De "autonome" Palestijnse Autoriteit (PA) kon geen welvaart garanderen. De verarming van de Palestijnse bevolking nam zienderogen toe. Dit was hoofdzakelijk te wijten aan maatregelen vanuit Israël zoals de blokkades waardoor Palestijnen niet naar hun werkplaats in Israël konden trekken.

Toch kan niet worden ontkend dat de PA ook werd ondermijnd door corruptie van de Palestijnse elite. Waar de meerderheid van de Palestijnen in steeds armoediger omstandigheden leeft, laat die elite grote delen van o.a. de (beperkte) internationale hulp afvloeien naar hun eigen persoonlijke bankrekeningen. Op een begrotingsuitgave van 800 miljoen $ (ong. 32 miljard Bfr.) in ‘96 was 326 miljoen $ (ong. 13 miljard Bfr.) onverklaarbaar.

Een militaire oplossing is niet mogelijk. Iedere militaire aanpak zal leiden tot nieuwe opflakkeringen van geweld. Een oplossing moet dus onderhandeld worden. Onderhandelingen kunnen niet plaatsvinden zonder de terugtrekking van het leger uit de bezette gebieden. De hamvraag is ook wie dan moet onderhandelen. De huidige leiders hebben in het verleden reeds aangetoond dat zij onderhandelen met enkel hun eigenbelang als inzet, niet de belangen van de meerderheid van de bevolking.


Voor een massale strijd van de Palestijnen voor echte nationale en sociale bevrijding!
Voor de oprichting van comitees van de massa's in de wijken, die de basis kunnen leggen voor een echte democratische leiding van de strijd door de arbeiders en de arme bevolking zelf.
Deze comités moeten het recht hebben zich te bewapenen om zich te verdedigen.

De Palestijnse Autoriteit (PA) biedt geen enkele leiding aan de strijd. Deze intifada is net als de eerste uitgebroken als een spontane reactie van de Palestijnse massa's. Vandaag is Arafats populariteit opnieuw gestegen. Veel Palestijnen hebben voor het eerst sinds het begin van de PA het gevoel dat hij in dezelfde omstandigheden als zij moet leven: geen toegang tot luxe, belegerd door Israëlische soldaten,...

Deze populariteit zal echter een kort leven beschoren zijn, zeker als Arafat opnieuw zijn politiek van onderhandelingen met Israël zal hernemen. Arafat en zijn corrupte kliek hebben meer dan afdoende bewezen niet in staat te zijn de Palestijnse beweging naar enige vooruitgang te leiden. Veel Palestijnen, en zeker de activisten, beschouwen Arafat als "de lakei van Israël". De autoriteit van de Al-Aqsa-milities, Hamas en de Tanzeem is integendeel enorm toegenomen. Tussen de PA en leden en sympathisanten van deze groepen zijn al gewelddadige confrontaties geweest gedurende protesten tegen de arrestatie (op aandringen van Israël) van verschillende activisten.

Toen het Israëlisch leger de nieuwe bezetting begon, weigerde de bevolking zich te laten uitdrijven. De enigen die vertrokken, waren de leden van de milities en dat om hun capaciteit om terug te slaan te behouden. De milities genieten zeker de steun onder de brede bevolking. Maar de massa's hebben geen enkele controle over wat de milities doen. Net als de PLO destijds beschouwen de milities de massa's als (liefst applaudisserende) toeschouwers, niet als actieve deelnemers aan de strijd.

Die milities kunnen het het Israëlisch leger zeer moeilijk maken met hun guerillatactieken. Maar een definitieve overwinning kunnen ze hiermee niet boeken. Zoals het Israëlische regime geen oplossing kan afdwingen op een zuiver militaire manier, kunnen ook de Palestijnen geen bevrijding afdwingen op een puur militaire manier.

De massa van de Palestijnen moet zich democratisch kunnen organiseren en de leiding van de strijd, de beslissing over de gebruikte strategie en tactieken,... in eigen handen nemen.

Nu vindt een massale discussie plaats over die taktieken. Waar de Al-Aqsa-brigades en diverse kleine groepen de tactieken van de islamfundamentalistische Hamas overnemen, o.a. zelfmoordaanslagen in Israël, roept de Tanzeem anderzijds op tot een strijd die de massa's betrekt.

Wij denken dat de massa's hier democratisch over moeten kunnen beslissen en die beslissing niet in handen kunnen leggen van door niemand gecontroleerde groepen. Deze groepen hebben vaak contacten en verkrijgen steun van de diverse dictatoriale Arabische regimes. Hun programma wordt hierdoor beperkt. Door de oprichting van basiscomités in de wijken, die hun vertegenwoordigers verkiezen en hen ook kunnen afzetten indien ze de democratisch genomen beslissingen niet uitvoeren, en die zich verenigen in een nationale structuur, zouden de massa's reële controle over hun strijd hebben.

Wij zijn ervan overtuigd dat een onafhankelijk Palestina nooit tot stand zal komen indien de Palestijnen hiervoor niet minstens de passieve steun van een deel van de Israëlische bevolking kan verwerven.

Dat wil niet zeggen dat de Palestijnen moeten wachten met hun strijd tot dit het geval is, maar wel dat ze dat werk van overtuiging als onderdeel van hun strijd moeten beschouwen. De mogelijkheid van Israël om militair te ageren, hangt immers af van de steun dat het regime daarvoor kan opwekken onder de bevolking.

Het verzet tegen de bezetting onder de Israëlische bevolking groeit en zal verder toenemen naarmate het conflict zich verder ontwikkelt. Iedere zelfmoordaanslag maakt dat dit verzet opnieuw moet worden heropgebouwd. Acties zoals de gezamenlijke Israëlische en Palestijnse betoging aan beide zijden van de checkpoint in Ramallah creëren daarentegen banden in de strijd voor de terugtrekking en ultiem voor het recht op een eigen Palestijnse staat.

Voor een strijd van de Palestijnse arbeiders en jongeren tegen hun dubbele politieke en economische onderdrukking door het Israëlisch en het Palestijns kapitalisme en voor een verhoging van hun levensstandaard. De kliek rond Arafat heeft het vredesproces van Oslo vooral gebruikt om zichzelf te verrijken. Terwijl Arafat zich een woning kocht voor maar liefst 3 miljoen dollar, verarmde de Palestijnse bevolking steeds verder. Meer dan 65% van de bevolking in Gaza leeft onder de armoedegrens.

Op basis van het kapitalisme kan in de bezette gebieden en in een toekomstig onafhankelijk Palestina nooit de middelen verzameld worden om aan de enorme noden van de bevolking te voldoen. Enkel een geplande economie, waarbij de planning uitgaat van de behoeften en niet van de winstverwachtingen, kan de geproduceerde rijkdommen aanwenden om aan de behoeften van de ganse bevolking te voldoen.

De Palestijnse kapitalisten en would-be-kapitalisten zullen nooit de welvaart brengen die nodig is om de belangrijkste problemen op te lossen: de massale werkloosheid, het feit dat meer dan de helft van de bevolking onder de armoedegrens leeft, het gebrek aan sociale zekerheid en collectieve voorzieningen,....

De huidige Palestijnse milities zijn met handen en voeten gebonden aan deze kapitalisten en aan steun vanwege de reactionaire Arabische landen. Deze zullen een strijd voor het socialisme niet steunen, integendeel. Een overwinning van het Palestijnse volk en de vestiging van nog maar een burgerlijk democratisch Palestina (wat volgens ons onmogelijk is) zou van Palestina een aantrekkingspunt maken voor de massa's uit de regio, die te lijden hebben onder dictatoriale regimes en een enorme kloof tussen arm en rijk.

Voor een eind aan het gebruik van Israëlische soldaten als kanonnenvoer door de Israëlische heersende klasse en de legertop. Voor het recht van alle soldaten om te weigeren ingezet te worden in de bezette gebieden.

Sharon roept vandaag opnieuw 20.000 reservisten op. Dit gebeurt terwijl de petitie van oorspronkelijk een 30-tal reservisten is aangevuld met meer dan 1000 handtekeningen. Deze reservisten stellen duidelijk dat de Palestijnen recht hebben op hun eigen staat en dat zij niet bereid zijn om dat volk te vernederen en te vernietigen. Deze beweging kan een enorme impact krijgen als steeds meer Israëlische soldaten de dood vinden in de bezette gebieden.

Tegelijk uiten deze reservisten, net als het officiële Israëlische vredeskamp rond Peace Now, geen enkele kritiek op de rest van het beleid van Sharon. Ze leggen niet uit dat Sharons beleid volledig indruist tegen de belangen van de Israëlisch Joodse bevolking. Ze stellen het zionisme niet in vraag, evenmin als het kapitalisme.

De Joodse staat werd destijds gevestigd doordat het imperialisme op cynische wijze misbruik maakte van de doodsangst van de Joodse bevolking na de holocaust en van hun nood aan een veilige haven om in de door de olievoorraden strategisch enorm belangrijke regio een slippendrager van het imperialisme te vestigen. Joden werden wijsgemaakt dat ze in Israël niet enkel recht zouden hebben op staatsburgerschap met alle politieke rechten die daarmee gepaard gaan, maar ook op levenslange zekerheid door sociale zekerheid, jobs, collectieve voorzieningen,... en op veiligheid door een sterk leger. Socialisten waarschuwden destijds dat het niet mogelijk zou zijn een democratisch Israël te bouwen op de onderdrukking van andere volkeren.

Trotsky stelde dat een Joodse staat een "bloederige valstrik" zou worden voor de Joden zelf. Vandaag is meer dan ooit duidelijk dat de meerderheid van de Israëlische Joden steeds minder genieten van deze zaken: de sociale zekerheid en openbare diensten zijn afgebouwd en geprivatiseerd, de werkloosheid neemt toe door de economische crisis,... terwijl een zeer kleine minderheid ontzaglijk rijk is geworden. En veiligheid: de Joodse bevolking zal nooit veiligheid en vrede kennen indien dit conflict niet stopt en de Palestijnen geen leefbare onafhankelijke staat kunnen vestigen.

De slachtoffers onder de Israëlische bevolking zijn, net zoals dat het geval is bij de Palestijnen, mensen uit de arbeidersklasse of andere onderdrukte lagen van de bevolking.


Voor een einde aan de massale werkloosheid en armoede.
Voor een einde aan het neoliberale en oorlogszuchtige beleid van Sharon.
Voor een strijd van de Israëlische Palestijnen tegen geïnstitutionaliseerd racisme en hun behandeling als tweederangsburger. Voor een massale stijging van openbare uitgaven, vooral ook in de Israëlisch Palestijnse dorpen en steden.
Voor een strijd van de Israëlische arbeidersklasse - Israëli's en Palestijnen - om het kapitalisme omver te werpen.

Het is de eerste maal in de geschiedenis van Israël dat de arbeidersklasse verder actie blijft voeren - betogingen en stakingen - terwijl een militair conflict gaande is. Terwijl Sharon voorlopig nog steun geniet voor zijn harde aanpak van de Palestijnse kwestie, spreekt 70% van de bevolking zich negatief uit over zijn sociaal en economisch beleid. Deze strijd moet verbonden worden aan de strijd voor rechten van de Palestijnse bevolking, in Israël waar de Palestijnen als tweederangsburgers behandeld worden, en in de bezette gebieden.

Socialisten in Israël hebben de plicht om duidelijk te maken dat een kapitalistisch Israël steeds opnieuw oorlog zal voeren en steeds opnieuw rijkdom voor de enkele zal uitbouwen op de miserie van de meerderheid van de bevolking. De strijd rond concrete eisen van de arbeidersklasse moet gepaard gaan met de opbouw van een arbeidersorganisatie - open voor zowel Joodse als Palestijnse Israëlische arbeiders - die de meerderheid van de arbeidersklasse kan betrekken in een massale discussie over strategie en tactieken van die strijd. Een dergelijke organisatie moet contacten leggen met de Palestijnse bevolking in de bezette gebieden en moet in haar programma het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen erkennen.


Voor een socialistisch Palestina naast een socialistisch Israël als onderdeel van een vrijwillige socialistische confederatie van het Midden-Oosten met gegarandeerde democratische rechten voor alle nationale minderheden!

Dit is geen abstracte optie, maar de enige practische oplossing binnen de concrete condities, rekening houdend met het bewustzijn van de Palestijnen en de Israëlisch Joodse bevolking. De PLO-leiding riep vroeger op voor de vervanging van de Israëlische staat door een "seculiere democratische Palestijnse staat met rechten voor de Israëlische Joden". Het CWI, de internationale waarvan LSP de Belgische afdeling is, was het daar nooit mee eens. Op kapitalistische basis zou nooit een oplossing voor de Palestijnse zaak worden gevonden, argumenteerden we. Niettemin verdedigden ook wij destijds (1967) de optie van één, weliswaar socialistische, Palestijnse staat met autonomie voor de Joodse bevolking”.

Dat is vandaag achterhaald. De Israëlische bevolking zal tot het bittere einde vechten om de vernietiging van haar "thuisland" tegen te gaan. Zelfs de PLO is bereid een Israëlische staat op een te onderhandelen manier te erkennen. Enkel fundamentalistische groeperingen, die uiteraard niet staan voor een seculiere, democratische staat, blijven iedere erkenning van Israël uitsluiten. Zij worden in dat laatste gevolgd door enkele westerse linkse groeperingen die vandaag de oude slogan van de PLO blijven verdedigen.

Er bestaat echter niet zoiets als een programma dat onder alle condities geldig blijft. Als de condities veranderen dient het programma daar rekening mee te houden. Israëlische Joden zijn bang dat ze zich in een dergelijke staat in de minderheid zullen bevinden, zeker na de misdaden van haar Zionistische leiders en met de zelfmoordacties in het achterhoofd.

Enkel door hen het recht op een eigen, socialistische, staat te garanderen, waarbij ze uiteraard zware territoriale concessies zullen moeten doen aan de Palestijnen, kan het vertrouwen van de Israëlische arbeiders en jongeren worden gewonnen voor een gezamenlijke strijd tegen hun gemeenschappelijke onderdrukker. Als dan achteraf blijkt dat samenleven binnen één socialistische staat mogelijk is, dan zal het CWI dat uiteraard toejuichen. In dit stadium denken we echter dat de talloze conflicten daarvoor een te diepe kloof tussen beide gemeenschappen geslagen hebben.

We verwerpen uiteraard eveneens de optie dat Palestijnen een minderheid met rechten zouden moeten vormen in Israël. Als de "onafhankelijke" Palestijnse Autoriteit hen al slechts een feitelijke stijging van de armoede en de onderdrukking te bieden had, zou het minderheidsbestaan binnen Israël helemaal geen hoop bieden om rechtvaardigheid en gelijkheid.

Op basis van het kapitalisme zal het doel van een echt onafhankelijk Palestina nooit volledig bereikt worden, zoals het moeizame en zeer korte leven van de PA reeds heeft aangetoond. De Israëlische heersende klasse en het VS-Imperialisme willen de creatie van zo'n staat ten allen prijze tegengaan. Ze vrezen dat het een radicale stimulans zou zijn voor de strijd van de armen en de onderdrukten in het hele Midden-Oosten. Ook de despotische en corrupte elites in de Arabische staten vrezen de oprichting van een onafhankelijk Palestina. Ze zien het als het begin van het einde van hun eigen dictatuur.

De strijd voor een socialistisch Palestina en een socialistisch Israël stelt socialistische activisten in staat het oor te winnen van zowel de Israëlische als de Palestijnse werkende bevolking en kan eenheid smeden tussen de onderdrukten van de ganse regio. Deze eis leidt naar de conclusie dat arbeiders en jongeren een klasse-alternatief moeten opbouwen tegen de partijen van de bazen aan beide zijden en in de Arabische staten.

Op basis van de opbouw van socialisme - een systeem dat gevestigd is op behoeften in plaats van op winsten - kunnen Israëlische en Palestijnse arbeiders democratisch beslissen over al die zaken waar de kapitalistische elites geen antwoord op hebben: de kwestie van grenzen, de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen, grond- en waterrechten, de status van Jeruzalem,...

De rijkdom zou verdeeld worden als onderdeel van een geplande economie die gecontroleerd en beheerd wordt door de arbeidersklasse. Een socialistische confederatie zou de vrije beweging van mensen toestaan. Een duidelijke stijging in de levensstandaard en o.a. een massaal programma van woningbouw zou de kwestie van de terugkeer van de vluchtelingen in een totaal ander licht stellen. Men zou het eens raken over de functie van Jeruzalem als gedeelde hoofdstad.

Een dergelijk programma stelt socialisten in staat tussen te komen op het terrein. Het gaat er in dit conflict immers niet om goedkoop radicalisme te verkopen, socialisten hebben de taak mogelijke oplossingen naar voor te brengen en voor die oplossingen de nodige krachten op te bouwen. LSP/MAS is onderdeel van een internationale organisatie, het Comité voor een Arbeiders-Internationale, die ook een afdeling heeft in Israël/Palestina. Onze leden nemen daar deel aan de strijd tegen het beleid van Sharon, zowel voor nationale en sociale rechten van de Palestijnen als aan de strijd tegen privatiseringen, lage lonen,... We komen tussen in bewegingen als die van de reservisten en de vredesbeweging en helpen om die bewegingen op te bouwen. We voeren campagne voor dit programma en proberen banden te smeden tussen Israëlische en Palestijnse activisten.

Hier, zoals in vele westerse landen, wordt door diverse organisaties opgeroepen tot het sturen van een internationale vredesmacht. Ook Arafat roept daartoe op. LSP/MAS wil hiervoor waarschuwen. Wij denken niet dat een VN-vredesmacht een oplossing kan bieden en we zien de bevestiging ervan in alle gebieden waar zo'n vredesmacht tot nog toe is tussengekomen. In Bosnië-Hercegovina, in Kosovo, in Afghanistan,... worden de troepen ervaren als een bezettingsmacht. Zo'n internationale vredesmacht zal immers functioneren onder de controle van vooral het VS-imperialisme. Ze zal er niet zijn om de nationale en sociale rechten van de Palestijnen te verdedigen, noch de rechten van de Israëlische werkende bevolking, maar integendeel om de belangen van het imperialisme in de regio veilig te stellen.

Vandaag wil Sharon "bufferzones" creëren, m.a.w. Palestijns gebied inpikken waar het Israëlisch leger de afscheiding van beide volkeren unilateraal zal opleggen. Zoals het conflict nu ontwikkelt, is het beste dat we op korte tijd kunnen verwachten onderhandelingen en een tijdelijke vermindering/stopzetting van het geweld. Het ergste scenario is dat van een door Israël opgelegde volledige scheiding, die gepaard zal gaan met etnische zuiveringen op grote schaal en een mogelijke uitdrijving van de Israëlische Palestijnen. In een dergelijk scenario zullen de woedende Arabische massa's hun regimes onder zware druk zetten om militair tussen te komen. Een regionale oorlog is zeker niet uitgesloten.

Het kapitalisme kent geen oplossingen, behalve die van de dwang. Dwang zal hier geen oplossing bieden. Massale actie van de Palestijnen, de Israëlische arbeidersklasse en arbeiders en jongeren over de hele wereld kan het ergste scenario tegengaan. Om echter een reële oplossing te bereiken, zal een strijd rond een programma dat fundamenteel de problemen bij de wortel aanpakt nodig zijn.

Je kan ons contacteren: LSP/MAS, Pb 10, 1190 Vorst 3 of [email protected] of 02/345.61.81