De kwantum-kijk..
Een deeltje bestaat alleen denkbeeldig als een superpositie van alle mogelijkheden waar het deeltje zich kan bevinden. Een deeltje kan zich dus overal bevinden als kwantumgolf, maar vervalt in een bepaalde positie als het waargenomen wordt. Of met andere woorden: het bewust observeren van een waarnemer veroorzaakt het verval van de kwantumgolf; en dus vervalt de superpositie van alle mogelijkheden in één enkele fysieke toestand of werkelijkheid. De werkelijkheid, die wij waarnemen is dus slechts één van de vele mogelijkheden; en de aard van onze waarneming bepaalt die werkelijkheid.
En onze waarneming wordt ervaren in ons brein. En ondertussen krijgt het idee dat ons brein een soort kwantum-computer is, steeds meer aandacht.
De kwantum-brein-theorie stelt dat bewustzijn, onze gedachten en gevoelens, het resultaat zijn van objectieve reductie (reductie als synoniem van verval). Of, het verval van een superpositie van alle mogelijke gedachten en gevoelens, dat plaatsvindt in de microtubulen binnenin de neuronen van ons brein.
De microtubule zou een klein buisje zijn dat het cytoskelet van een cel vormt, of de structuur van de cel. Daarnaast fungeert het als transportkanaal voor chemische stoffen die de cel gebruikt; en heeft het een neurale functie. Een netwerk van deze microtubulen, kan worden beschouwd als het ‘internet’ van ons menselijke lichaam, dat alle cellen met mekaar verbindt, waardoor er overdracht van informatie is van het brein naar de rest van het lichaam (onderzoek door Hameroff en Penrose, simplistisch voorgesteld). Het is in mijn brein dat het idee ontstaat om te zwaaien naar een medemens.. en het is vanuit dat brein, dat signalen gestuurd worden naar mijn hand, zodat er gezwaaid wordt. Allemaal door informatie-uitwisseling via die microtubulen.
Het verval van alle mogelijke gedachten en gevoelens, is zoals het universele bewustzijn (de gedachte van alle gedachten), dat vervalt in ons individuele bewustzijn in het brein. Ons bewustzijn van interne gedachten en gevoelens wordt dus samengesteld uit een universeel bewustzijn. En het idee van georchestreerde objectieve reductie voor kwantumberekeningen stemt min of meer overeen met de leer van spirituele leerscholen zoals boeddhisme, hindoeïsme en joodse kabbala, die het bestaan van een universele geest veronderstellen.. en waar de monotheïstische godsdiensten een flauw afkooksel van zijn.
Het komt er dus op neer dat het brein zelf gezien moet worden als een antenne of ontvanger -of voeler- van universeel bewustzijn, dat alom aanwezig is in het universum. En net zoals een radio slechts afgestemd kan worden op één kanaal, is ons brein gelimiteerd tot het ontvangen van een beperkt aantal frequenties, waardoor ook ons idee over de werkelijkheid beperkt is. Maar als ons brein meer kan voelen, wel ja..
En dat is onder meer hetgeen ik in deze draad naar voor breng.
Dat het brein geen bewustzijn genereert, maar universeel bewustzijn voelt.
En als een mens zich bewust is bewust te zijn van dat bewustzijn.. wel, dan ervaart die mens wat sommigen ‘god’ noemen, en wat ik bewustzijn noem. Het universele bewustzijn als bouwsteen of fundament van ons bestaan. En dat idee, ondanks het op-de-man-gespeel, staat nog steeds overeind. Maar aangezien ik in deze draad blijkbaar ook nonsens heb aangehaald, is alles nonsens. Het zij zo. Volgende keer beter.
Wat de hermetische principes betreft, leken deze -in mijn ogen- wonderwel aan te sluiten bij het idee van ’t universeel bewustzijn als fundament van ons bestaan. All is mind, of alles komt voort uit en bestaat in ’t universele bewustzijn.
En persoonlijk -hoe naïef, simpel en schamel mentaal ik ook ben- vind ik die kwantum-kijk heel wat bijzonderder, dan het idee dat materie het fundament zou zijn. Maar zoals steeds vergaloppeer ik me wel eens in mijn jeugdige enthousiasme en verwondering..
|