[Diplomatius]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Het is werkelijk onmogelijk deze vrijheid op te geven. Al de rest komt daaruit voort.

Vanuit puur filosofisch perspectief wil ik U wel volgen, maar vanuit rechtstheoretisch perspectief kan of mag ik U zelfs niet volgen.

U kan trouwens geen puur filosofisch standpunt gaan juridiseren, al was het maar omdat U daartoe niet over het juiste instrumentarium beschikt. Omgekeerd kan men een juridisch standpunt wel enigszins filosofisch interpreteren, zo lang men daarbij evenwel geen afbreuk doet aan het juridisch instrumentarium. En dan nog...

Enfin, even recapituleren. Sommige eigendomsrechten zijn onverwijderbaar van een mens. Anderen niet. Mijn eigendomsrecht over een auto is verwijderbaar. Mijn eigendomsrecht over mijn wil niet. Aldus is elk contract dat mijn wil zou binden aan iemand anders niet meer dan een belofte en aldus niet rechtmatig afdwingbaar. Indien iemand mij tóch dat contract zou afdwingen (of 'vergoeden'), en dus mijn wil negeert, herleidt hij mij, de facto, tot een slaaf. En dát is niet rechtmatig.

Het komt mij vreemd over om de menselijke wil in termen van 'eigendom' te beschouwen. De menselijke wil is niet juridisch definieerbaar. Juridisch zijn gedachten immers vrij. Een 'wil' zoals U dat omschrijft is een geestestoestand, die op zijn beurt weliswaar veruitwendigd kan worden en tot uiting kan komen in een wilsovereenstemming en dat laatste vormt nu net de basis van een overeenkomst.

Een afgedwongen contract, zoals U hierboven schrijft, is dus helemaal geen contract. Juridisch is de wil op zich niet afdwingbaar. Een overeenkomst die tot stand zou zijn gekomen waarbij de wil van één partij genegeerd werd, is een nietige overeenkomst, die voor niet-bestaande wordt gehouden. Dergelijke overeenkomst is dan al helemaal niet afdwingbaar, zodat het door U geschetste probleem zich zelfs helemaal niet stelt.

U bindt niet Uw wil aan iemand anders, maar Uw wil en die van Uw contractspartner beogen bij het sluiten van een overeenkomst eenzelfde resultaat te bereiken, met name het realiseren van een situatie die voldoet aan datgene wat U beiden wenst bereiken.

Er zijn onverwijderbare rechten van een mens. De menselijke wil is niet verwijderbaar.

U geeft bij het sluiten van een overeenkomst uiteraard Uw wil zelf niet op - de menselijke wil is wat dat betreft ook niet vatbaar voor juridisering. De menselijke wil op zich, als geestelijk vermogen, is niet vatbaar voor verhandeling. Anders oordelen zou inderdaad leiden tot 'een pact (contract) met de duivel' om 's mens ziel te verkopen. Ik ga er van uit dat U ook van oordeel bent dat dat uiteraard maar een beeldspraak is.

Elk contract dat daarvanuitgaat is onrechtmatig en dus is het breken daarvan een recht, waar niemand geweld noch dwang op kan uitoefenen. Je mag me daarna natuurlijk wel boycotten of op een andere manier 'straffen' door jouw eigendomsrechten te gebruiken. Net zoveel als je me ethisch mag afkeuren.

Contracten gaan ook helemaal niet uit van dergelijke 'verwijderbaarheid', doch integendeel van een overeenstemming tussen de wil van beide partijen. Dat is zelfs een wezenlijk bestanddeel van elke overeenkomst. Zonder dergelijke wilsovereenstemming is immers niet voldaan aan de bestaansvoorwaarde voor een overeenkomst. Een gebrek aan wilsovereenstemming maakt een contract zelfs nietig.

U kan verder uiteraard ook geen appelen met peren vergelijken: U kan slechts over onrechtmatigheid spreken in de mate dat er ook sprake is van
'recht(sregels)'. Onrechtmatig is dan 'indruisend' tegen de rechtsregels.

Die rechtsregels zijn een conglomeraat van (al dan niet geschreven) voorschriften die het resultaat zijn van afspraken tussen natuurlijke personen, die de wil hebben geuit om in bepaalde situaties bepaalde houdingen aan te nemen. Eén houding daarvan is het creëren van een rechtsverhouding. Mensen begeven zich - uiteraard uit vrije wil, daarzonder is de bestaansvoorwaarde niet vervuld, cfr. supra - op een domein waar het gebruikelijk is dat hun verhoudingen geregeld worden door afspraken (rechtsregels) die juist gemaakt zijn om elkaars wil te respecteren.

Als iemand zich niet aan die afspraken wil houden, dan volstaat het hem/haar om zich niet op dat domein te begeven.

U kan dan niet stellen dat het breken van die afspraak tout court een recht is, al was het maar omdat U zich uit vrije wil heeft begeven op het hoger geschetste domein.

U kan niet enerzijds het recht om contracten te sluiten ontkennen (want dat doet U, omdat U meent dat zulks een 'verwijdering is van de menselijke vrije wil, quod non) en anderzijds wel het recht erkennen om die contracten te verbreken.

Ofwel is het sluiten van een overeenkomst rechtmatig, ofwel is het onrechtmatig, en dan wordt het voor onbestaande gehouden, meer nog, zelfs gesanctioneerd. In Uw optiek zou het sluiten van een overeenkomst dus onrechtmatig zijn - wegens een schending van de absoluutheid van de menselijke vrije wil - hetgeen uiteindelijk betekent dat elke vorm van intermenselijke 'do-ut-des'-verhouding onmogelijk is.

U weet net als ik dat de realiteit anders uitwijst...

En daarmee verwijdert U helemaal niet Uw vrije wil, integendeel, U gebruikt Uw vrije wil om Uzelf een voordeel te verschaffen. Uiteraard doet Uw wederpartij hetzelfde, en geeft hij evenmin zijn menselijke wil op om een voordeel te verwerven.

Dan heb je, imo, een verkeerd gebruik van het woord 'vrijheid'. Het enige dat het verbintenissenrecht doet is bepaalde mensen de 'mogelijkheid' geven om op latere datum hun Vrijheid te laten aanvallen, onder het mom van 'recht'. Daar kan ik niet mee akkoord gaan.

U bekijkt het verbintenissenrecht enkel langs de negatieve zijde van de wanprestatie, die niet de regel is, doch de uitzondering. Als de vrije wil van twee partijen uiteindelijk besluit om een overeenkomst te sluiten, dan houdt dat uiteraard in dat zij zich ook aan de afspraken houden, die zij uit vrije wil hebben gemaakt.

Maar dan moet je, natuurlijk, zoals ik, het axioma aanvaarden dat diefstal onrechtmatig is en dat de wil onverwijderbaar is van het lichaam. Maar ik wil je wel mijn wil eens zien verwijderen van mijn lichaam.

Diefstal is inderdaad onrechtmatig. Maar het sluiten van een overeenkomst is helemaal geen diefstal van de anders vrije wil, integendeel.

De definitie van diefstal luidt immers: een zaak die U niet toebehoort, op bedrieglijke wijze wegnemen. Indien er bij het sluiten van een contract sprake zou zijn van bedrog, dan is dat contract - net zoals bij het ontbreken van wilsovereenstemming - absoluut nietig en dus in het geheel niet afdwingbaar.