Dit, he. Niks aan te doen.
Het narratief was kinderachtig simpel. Geen nood aan bijbouwen van capaciteit, want met "tijdelijke maatregelen" gingen we het virus "onder controle houden", nadien het volk vaccineren, en het was in orde he, had meneer doktoor gezegd. Aanvankelijk was het zelfs: eerst een strenge lockdown van een paar weken, en nadien lichte maatregelen om het onder controle te houden tot aan het reddende vaccin.
Toen bleek dat het enkele maanden lockdown moest zijn, en toen bleek dat die lichte maatregelen eigenlijk ook lockdowns waren. En we toch veel zieken hadden, maar kom, het was maar tijdelijk, en het was omdat het volk niet goed luisterde, en ditte en datte. En dan was het reddende vaccin daar. Maar het ging een tijdje duren voor iedereen zijn spuitje had, maar geen nood, tegen de zomer was het gedaan. En dan ging men ons nadien met vaccins om de oren smijten, zoveel zouden er zijn. Ja, er waren wat zotte antivaxxers, maar het ging dan toch voorbij zijn.
Ja, we zouden misschien nog een paar lichte maatregelen moeten aanhalen in het najaar, je weet immers nooit, maar het zou voorbij zijn, he. Nooit nood gehad aan meer personeel, nooit nood gehad aan verzorging, het was maar tijdelijk, eens het volk gevaccineerd was het in orde.
Jaja, om het jaar of zo, "zoals het griep prikje" zou men misschien wel eens moeten bijvaccineren, maar zo erg was dat toch niet. De wijze mensen wisten wel wat ze deden, dit was allemaal noodzakelijk maar heel tijdelijk.
Ten laatste tot tegen de zomer. Nadien gingen we normaal leven, he.
