Achter de grote kapitalistische multinationals die 1/10 van de markt uitmaken aangaan en de grote staatsbedrijven (NOC's) die een veel minder groen beleid dan die multinationals vertonen laten voortwerken zoals ze bezig zijn (vervuilender en amper pogend over te schakelen naar milieuvriendelijkere productiemethoden, producten, hernieuwbaar, ... ). Typisch voor wanne be groene communistische yuppies. Achter ADNOC, PVDSA, QatarEnergy, Aramco, Gazprom, NIOC, CNCP of Rosneft gaan de watermeloenen niet aan hoor, neen de pensioenfondsbedrijven van de blanke werknemers, die willen ze kapot.
Citaat:
De ‘de-carbonisering’ van de NOC’s is pover, borrelgeld. De CO2-uitstoot van Shell, ExxonMobil en TotalEnergies is gestabiliseerd of piekt en hetzelfde gaat slechts op voor twee NOC’s (er zijn er ruim 20): Petrobras van Brazilië en Ecopetrol van Colombia. Wood Mackenzie raamt dat de staatsoliemaatschappijen minder dan 5% van hun kapitaal besteden aan de energie-omslag en de westerse privé-olieboeren gemiddeld 15%.
Tussen 2005 en 2020 deponeerden de NOC’s van de ontwikkelingslanden veel minder octrooien voor groene ideeën dan de internationale privé-rivalen. De Algerijnse en Venezolaanse energiemastodonten stoten drie- tot viermaal meer CO2 uit dan de geologisch en organisatorisch betere firma’s als ADNOC en Aramco. Die milieulast, plus de kost van hun ‘governance’ (goed bestuur), wordt zo zwaar dat de traditionele technische en financiële bijstand van de internationale privé-oliemastodonten aan de NOC’s krimpt. De CEO’s van Shell en confraters vinden het welletjes. De Amerikaanse denktank Centre for Strategic and International Studies noemt Sonatrach (Algerije), Sonangol (Angola), Pertamina (Indonesië), PEMEX (Mexico) en NNPC (Nigeria) oliebedrijven die vandaag en morgen het maximale pompen alvorens hun installaties door gebrekkig onderhoud, onbekwaamheid en opdrogende steun in mekaar stuiken. Bron.
|