[Pandareus]

Een zeer interessant artikel uit De Tijd van vandaag.

‘Ik ben voorstander van een regering-Michel II. En waarom niet met dezelfde partijen?’ Zo sloot de partijvoorzitter van de Franstalige liberalen, Olivier Chastel (MR), een bewogen jaarwisseling af. Of hoe het dreigement van Bart De Wever om de regering te doen vallen is uitgemond in een versterking van de regering-Michel.


Achter de schermen is deze week een hartig woordje gesproken tussen Charles Michel en zijn N-VA-vicepremier Jan Jambon. De premier was not amused, want in de Soedancrisis rond Theo Francken hadden de Vlaams-nationalisten hun politieke gewicht arrogant laten gelden.

Ze namen Francken in bescherming, zonder de premier te ontzien. Voor het eerst beet Michel terug. Hij maakte duidelijk dat de Mouvement Réformateur de enige partner is die de N-VA nog heeft aan Franstalige zijde. Zonder de MR raakt de N-VA niet meer in een regering, luidde de waarschuwing uit de Wetstraat 16.

In het politieke geweld dat tijdens de kerstvakantie kletterde, leek Michel even zijn legendarische cool te zijn kwijtgespeeld. Voor het eerst leek de premier zelf te geloven wat alle andere Franstalige partijen al van in het begin roepen: dat hij niet meer is dan de handpop van N-VA-voorzitter De Wever. Het is de achilleshiel van de eerste minister, want in Franstalig België gaat dat erin als zoete koek.

Geen grapjes

De Franstalige kritiek doet pijn, maar tot nog toe was Michel koelbloedig genoeg zich niet in dat oppositiespel te laten meeslepen. Maar nu was de premier dus echt boos. Op de jaarlijkse bijeenkomst van de regering en de Wetstraatpers in Hertoginnedal kon er deze week geen grapje van af, wat nochtans de traditie is.

‘De tijden zijn te ernstig om grappig te zijn’, klonk het in de entourage van de premier. Wie het waagde over De Wever te beginnen kreeg een snauw.

De N-VA-voorzitter had dan ook laten voelen wie de baas is als het erop aankomt. ‘Als Francken ontslag moet nemen, dan stappen wij uit de regering’, zei hij. Zo joeg De Wever iedereen die Francken had aangevallen, niet in het minst CD&V-voorzitter Wouter Beke, terug in zijn kot. ‘Tomatensoep met balletjes #zen #zondagavond’, tweette Francken vervolgens onbezorgd na de uithaal van De Wever.

Ondertussen zat de premier met de gebakken peren. Michel voelde zich al voor schut gezet toen De Wever enkele dagen eerder het Energiepact en de sluiting van de kerncentrales naar de regeringsonderhandelingen van 2019 had verwezen. In de affaire-Francken had de premier ook in de pas te lopen, zo leek het.

Onverwachte wending

Bij de N-VA was men zich van geen kwaad bewust. De partijtop had wel gedacht dat de zaak-Francken zou blijven nazinderen in de kerstvakantie, traditioneel komkommertijd. Toch kreeg de affaire dag na dag meer ampleur. En de zaak nam een onverwachte wending: de N-VA werd als een onverantwoordelijke en deloyale regeringspartij gezien.

Zelfs de werkgevers vreesden dat de N-VA de stekker eruit zou trekken, waardoor de economische heropleving in gevaar zou worden gebracht. De boodschap van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka tijdens haar nieuwjaarsreceptie in Bozar was een langgerekte schreeuw om verantwoordelijkheidszin.

De regering moet de rit uitdoen, want er ligt nog veel werk op de plank. Het was een zelden geziene smeekbede aan het adres van Charles Michel, maar misschien nog meer aan de man die er niet was: Bart De Wever.

De Wever heeft er nooit echt aan gedacht om de regering te doen vallen, maar de nervositeit was al groot omdat in de kerstvakantie op zowat alle partijhoofdkwartieren geruchten over vervroegde verkiezingen waren binnengelopen. Dat had te maken met een vingeroefening op het partijhoofdkwartier van de N-VA.

De analyse daar was dat het regeringswerk er eigenlijk op zit als het Zomerakkoord is goedgekeurd. De regering-Michel dreigt dan in lopende zaken te gaan, want veel regeringswerk zit er niet meer in. Eind dit jaar zijn er gemeenteraadsverkiezingen, enkele maanden later gevolgd door Vlaamse, nationale en Europese verkiezingen.

Het is niet denkbeeldig dat de electorale koorts de vijandelijkheden in de meerderheid weer crescendo doet gaan. Dat zou de beleidsresultaten volledig overschaduwen, waardoor niemand de aantrekkende economie electoraal kan verzilveren.

Daarom lag het scenario van samenvallende verkiezingen op tafel. Die zouden de laatste onnuttige maanden van deze regeerperiode eraf knippen. In dat scenario zou de regering-Michel een doorstart maken, waarbij het laatste akkoord van deze ploeg over vervroegde verkiezingen zou gaan.

Het bleef bij een vingeroefening, want al gauw was duidelijk dat samenvallende verkiezingen niet haalbaar waren. De nationale verkiezingen kunnen wel vervroegd worden, zodat die samenvallen met de gemeenteraadsverkiezingen, maar dat lukt niet voor de Vlaamse verkiezingen.
Nationaal sausje

Bij alle andere partijen gingen de alarmbellen af. Ze vreesden dat de N-VA uit was op de val van de regering om een nationaal sausje over de lokale verkiezingen te gieten, zoals de Vlaams-nationalisten al succesvol deden in 2012. Uit lijstjes van lokale N-VA-afdelingen met gerommel die circuleren, blijkt dat de lokale wortels van de partij misschien toch niet zo diep zitten. De N-VA kan er niet gerust op zijn dat ze de slag met CD&V om la Flandre profonde zal winnen, is te horen.

Toen De Wever met zijn dreigement kwam om de regering te laten vallen - met vervroegde verkiezingen in het teken van migratie - was het dan ook even paniek bij alle regeringspartijen en bij de premier. Want CD&V en Open VLD hebben er alle baat bij dat de rit tot het einde wordt uitgereden, zodat ze de vruchten van het regeringswerk en de aantrekkende economie kunnen plukken.

Ook de premier moet meer dan ooit bewijzen dat hij wel degelijk de regeringsleider is. Hij lanceerde meteen een ‘voorjaarsoffensief’, zoals hij eerder al deed met de taxshift en het Zomerakkoord, om zijn ‘hervormingsregering’ een nieuwe adem te geven.

Het is nog even afwachten wanneer minister van Werk Kris Peeters (CD&V) de knop omdraait en mee de kar van nieuwe hervormingen op de arbeidsmarkt trekt. Nu wijst hij nog voortdurend op wat hij al allemaal heeft gedaan en lijkt hij zich niet in nieuwe avonturen te willen storten.

De premier krijgt alvast de volle steun van de N-VA, die beseft dat het in haar belang is, zoals Jan Jambon in De Tijd zegt, haar enige Franstalige partner niet te verliezen. En als MR-voorzitter Oliver Chastel in L’Echo zingt dat de N-VA de loyaalste partner van de regering is geweest, dan lijkt dat wel een nieuw Kumbaya-moment.

Michel leek I dood, maar nu is het lang leve Michel II. Als een feniks die herboren wordt uit zijn eigen as.

bron : https://www.tijd.be/politiek-economi...&ts=1515832247

Gratis proefabonnementje nemen, dan kan je het online nalezen

Na al de containers vol zever & quatsch die ik hier de laatste dagen heb kunnen lezen van fabulanten die dachten dat men n-va naar de uitgang ging werken en dat de volgende regering "zeker" zonder hen zou zijn doet het plezier dat die onzin nu de vuilbak in mag.

Zelden zo een klare taal gelezen als hier : de regering gaat voort, en wil zichzelf opvolgen in Michel II met dezelfde partijen.

So long voor de fabulanten.