Sorry dat ik hier nog even mijn mening geef: aan al diegenen die kritiek hebben en denken het beter te weten: ikzelf noch mijn partner hebben ooit kunnen denken dat wij de ouders zouden worden van een "speciaal" kindje. (Ik gebruik liever deze benaming). Ok: het is zwaar geweest, de weg was lang. De hoop werd de kop ingedrukt( VOORAL door de dokters/specialisten). Maar wij, ouders, hebben nooit opgegeven. Wij hebben ons kind nooit behandeld als "gehandicapt". Steeds hetzelfde behandeld als onze 2 jongere kinderen. En eindelijk heeft dit z'n vruchten afgeworpen. Ons "gehandicapt" kind heeft meer vaardigheden dan een "normale" jongere. Die kan koken, strijken, kuisen...en heeft een wonderlijke gave voor muziek. Zet die aan een piano (nooit les gehad) en die kan foutloos "fur Elise" spelen... waarom zouden wij dit kind indertijd moeten geaborteerd hebben??? Wij wisten zelfs niet dat dit kind gehandicapt zou zijn...over 25-30 jaar konden ze dat nog niet zien hoor. ...C. leeft nu al 3 jaar zelfstandig en is een gelukkig mens. Zeker weten!
|