[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Nederlandse premier Rutten: we moeten niet worden zoals België! Geen enkele multinational meer in België!!


Eerst en vooral zegt men dat niet over een buurland.

Tweedens, wat hij zegt is natuurlijk larie en apekool. Als premier van het land van Koning Pils Willem Alexander zou hij wel moeten weten waarover hij het heeft.

Effe een toelichting.

Eerst dat bedrijfsleven.
Premier Rutte kent alleen megabrouwer AB Inbev. Collega-premier Charles Michel reageerde: “Blijkbaar nooit gehoord van Solvay, UCVB, Bekaert, Umicore? Grote Belgische bedrijven met wereldfaam.” Typisch Belgische beheidenheid, want de lijst is veel langer. Zelfs in Wallonië - het Groningen van België maar dan zonder instortende huizen - duiken tussen de steenhopen en verlaten staalfabrieken bloeiende bedrijven op: lucht- en ruimtevaart, life sciences, farma, agro, duurzame energie. De winstbelasting? Op papier 34 procent (straks 29), maar iedere fiscalist brengt die naar goede Belgische gewoonte in een handomdraai naar nul. Lokkertjes voor grote bedrijven waren er al ver voordat Nederland ze uitvond. Mijn salaris komt elke maand uit België. Niet omdat ik er werk, maar omdat zo’n beetje de hele Nederlandse dagbladmarkt wordt gerund door Belgen - blijkbaar betere uitgevers dan Nederlanders.

2. Instellingen.
De instellingen? Nederland stelt momenteel alles in het werk om het Europees Medicijnagentschap (EMA) binnen te halen, en springt een gat in de lucht als dat lukt. Nederland huisvest dan, inclusief portier en koffiedame, 900 man extra, bovenop de 1.065 van Europol en de 253 van Eurojust, plus - om eerlijk te zijn - nog IPO (patenten), ESA (ruimtevaart) en wat VN- instellingen. Niet slecht, maar kruimelwerk vergeleken met België: 40.000 EU-medewerkers (Commissie, Raad en Parlement), 10.000 NAVO-mensen (Brussel/Mons) en 30.000 lobbyisten.
ADVERTISING
inRead invented by Teads


3. Groei.
De Nederlandse groeicijfers zijn spectaculair beter dan de Belgische, dat klopt. Maar waarom? Omdat België nauwelijks last heeft gehad van de crisis en niet, zoals wij, uit een diep dal hoeft te komen. Op de Nederlandse werkloosheidscijfers, ongecorrigeerd voor deeltijdwerk en zzp’ers (zelfstandige zonder personeel), hoeft Vlaanderen zeker niet jaloers te zijn. De Belgische staatsschuld is Zuid-Europees hoog, maar dat zal menige Belg - riant wonend in zijn volledig afbetaalde villa - een rotzorg zijn. En zo is het al decennialang.
De Belgische staatsschuld is Zuid-Europees hoog, maar dat zal menige Belg - riant wonend in zijn volledig afbetaalde villa - een rotzorg zijn. En zo is het al decennialang.



4. Meer-partijenregeringen.
Rutte kan het met iedereen, maar kan hij het ook met een trio erbij? Dat moet hij nog bewijzen. In België tellen regeringen minimaal vier partijen, vaak vijf of zes. Er valt weleens een regering, politici kunnen elkaar fameus uitkafferen, maar met elkaar besturen ze zonder veel problemen een supercomplex land. “Ik ben blij in een land te wonen waar geschillen in dialoog worden opgelost”, zei vorige week nog het groene parlementslid Kristof Calvo - van Catalaanse origine.


5. Het goede leven.
Loop in België een willekeurige supermarkt binnen en de kreeften, oesters en kangoeroefiletjes blinken je tegemoet. Elk najaar in elke supermarkt een wijnbeurs. Vergelijk dat met de relatieve armoe in sommige Nederlandse supermarkten. De favoriete kroeg van mijn zoon (Delirium, in het Ilot Sacré) schenkt bijna 2.500 bieren, een overvloed die model staat voor het goede leven in België in heel veel vormen. Natuurlijk, ook Nederland heeft zijn sterrenrestaurants, zelfs vlak over de grens: er was Oud Sluis van Sergio Herman bijvoorbeeld, een Nederlander - een Zeeuws-Vlaming dan nog - die wel in België leerde koken. Nu is dat Pure C.
6. Sport en cultuur.
Oud-Eurocommissaris Frits Bolkestein brandde ooit het Brusselse cultuuraanbod tot op de grond toe af, in hetzelfde interview waarin hij zei dat hij bijna elk weekeinde in Nederland zat. Het is met de natte vinger, maar ik denk niet dat België en Nederland elkaar op dit vlak veel lessen schuldig zijn. En sport? “Ik trek me op aan het voetbal”, aldus topeconoom Paul De Grauwe gisteren. De Belgen wel naar het WK, Nederland niet, de Belgen met tal van topspelers op topplaatsen bij buitenlandse topclubs. Op wielen? Eddy Merckx, Jacky Ickx... (over tennis zullen we het maar niet hebben)


6,5. Tot slot
Ooit interviewde ik, op terugreis uit Congo, toenmalig buitenlandminister Louis Michel, de vader van de huidige premier. Terloops vroeg ik hem een oordeel over een Nederlandse ambtsgenoot. De oude Michel knikte naar de cassetterecorder: “Zet dat ding eens af!” En meteen daarna: “Twee keer niks. Zet maar weer aan.” Dat gaat waarschijnlijk in België ook beter: ze voelen er aan wanneer het geluid even uit moet..


Het is dus maar hoe men het bekijkt.

VERLOREN DERBY
door Bart Haeck

Alleen wie zijn gemoedstoestand door het voetbal laat bepalen, kan blij zijn dat hij Belg is en geen Nederlander. In de politieke derby der Lage Landen klopt Rutte III ons met verve.

Niets minder dan de politieke derby der Lage Landen staat vandaag op de agenda. In Den Haag stelt Mark Rutte (VVD) het beleid voor van zijn derde regering, die later deze maand officieel aantreedt. In Brussel stelt premier Charles Michel (MR) in de Kamer zijn beleid voor het politieke jaar 2018-2019 voor, in een speech die sinds enkele jaren naar Amerikaans voorbeeld de ‘state of the union’ wordt genoemd.

Beide beleidsverklaringen vergelijken is niet helemaal fair. De regering-Rutte III moet nog van start gaan, de regering-Michel gaat stilaan de laatste rechte lijn naar verkiezingen in. Met het Zomerakkoord heeft ze wellicht haar laatste grote pakket sociaal-economische hervormingen klaar voor de verkiezingen van 2019.

Toch heeft de regering-Michel redenen om jaloers te zijn op Rutte III. De beslissing om lastige hervormingen en besparingen door te voeren is in Nederland de voorbije jaren doortastender en harder genomen dan in ons land, waardoor ze er nu ook achter de rug zijn. Toen onze noorderburen met de besparingen begonnen, keken sommige Belgische politici daar wat schamper op neer omdat je niet moet snoeien als het vriest. Maar anno 2017 zijn de vruchten en de bloemen er toch.

De Nederlandse begroting heeft dit jaar een overschot, terwijl de Belgische nog altijd stevig in het rood zit. De Nederlandse staatsschuld zakt dit jaar normaal gezien netjes onder de 60 procent van het bruto binnenlands product, zoals afgesproken in het Verdrag van Maastricht. De Belgische staat op 105 procent van het bbp. De Nederlandse werkloosheid zakt in de Europese metingen dit jaar naar 4,4 procent, terwijl de onze met 7,6 procent ruim de helft hoger is. In Nederland geeft de overheid bovendien maar 43 procent van het bbp uit, tegenover 52 procent bij ons. En toch scoren onze noorderburen beter op de armoede-index van de OESO dan wij.
Wie zich laat leiden door de zaken die er echt toe doen, kan niet anders dan met een flinke dosis afgunst naar Den Haag kijken.

In dezelfde traditie maakt de regering-Rutte III, die in moeilijke politieke omstandigheden tot stand kwam en vandaag het nationale record coalitiegesprekken sloopt, nog altijd heldere keuzes. De personenbelasting wordt simpeler door nog maar twee belastingschijven over te houden. De vennootschapsbelasting daalt tot onder het niveau waarop België ze de komende jaren laat zakken. En terwijl in ons land de dividendbelastingen in vijf jaar tijd verdubbeld zijn naar 30 procent, worden ze in Nederland afgeschaft, wat een immense besparing op belastingambtenaren mogelijk maakt.

Het contrast met ons land is pijnlijk groot. Wij maken ons op voor een nieuwe stakingsgolf omdat onze overheid, die een vierde groter is dan de Nederlandse, aan sociale afbraak zou doen. De realiteit is dat onze overheid te groot is, niet hard genoeg durft te beslissen over wat ze wél en wat ze niet moet doen, de belastingen op vermogens via de roerende voorheffing verhoogde en al maanden moeite moet doen om de gelederen te sluiten over een Zomerakkoord dat dateert van juli.

Alleen wie zijn gemoedstoestand laat bepalen door voetbalwedstrijden, kan op dit moment blij zijn dat hij Belg is en geen Nederlander. Wie zich laat leiden door de zaken die er echt toe doen - zoals je realistisch voorbereiden op de toekomst - kan niet anders dan met een flinke dosis afgunst naar Den Haag kijken.

Bron: De Tijd, 10 oktober 2017