Hier ziet u mooi het verschil tot uiting komen tussen de persoonlijke opinie van een geestelijke en de visie van de Kerk zoals verwoord in een concilie.
Daarnaast heeft alles rond die zaak (ook rond het boek van Copernicus) een lange aanloop die je moet meenemen in de beoordeling. Vooral interessant is de houding van een paus als Urbanus VIII, die trouwens bevriend was met Galilei.
In het boek waarnaar ik verwees, komt ook de diepere laag aan bod die te maken heeft met de filosofische en theologische dimensie van de hele discussie.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Piero
Of het mij interesseert? Ik kocht al ca 30 jaar geleden een boekje over zijn Sidereus Nuncius. Kijk eens in wikipedia:
Toch werd het werk van Galilei twee keer onderzocht door de*Inquisitie. Het eerste onderzoek vond plaats door*kardinaal Bellarminus*in 1616. Deze hield vast aan een letterlijke uitleg van de Bijbel. Volgens Prediker 1:5 zou de zon wel degelijk op en onder gaan. Hij vond dat het Concilie van Trente te veel ruimte liet voor een figuurlijke uitleg. Hij gaf Galilei een officiële waarschuwing met een verbod om zijn opvattingen aangaande het heliocentrisme in het openbaar te verdedigen. Galilei werd verzekerd dat de inquisitie geen verdere actie zou nemen. In 1616 werd tevens het boek van Foscarini verboden en dat van Copernicus zou nader worden bekeken.[17]*In 1620 kwam de*Congregatie van de Index*met 10 correcties op het boek van Copernicus. Die hielden in dat het wereldbeeld werd gepresenteerd als een set van wiskundige hypothesen. .... In oktober 1992 sprak*paus Johannes Paulus II*een excuus uit, waarmee Galilei's naam werd gezuiverd en Galilei werd erkend als gelovig mens. Reeds lang voor die tijd was men er in kerkelijke kringen van overtuigd dat Galilei een betreurenswaardige behandeling had gekregen. |