The Guardian verzocht mij om een video gesprek nadat ik voor deelname aan hun reeks over moderne "hermits" gesolliciteerd had. Ze slaagden er evenwel niet in de verbinding te maken, wellicht wegens slechte wifi (ik heb tot nog toe nooit video gesprekken kunnen hebben). Ik zou anoniem nog wel deelgenomen hebben, maar in feite ben ik al blij dat er niets van kwam.
Dat was een dikke maand geleden, hun artikel is nu uit:
Ik denk dat ik een paar commentaren ga geven aan de hand van hun formuleringen. Ik heb geen zin in een full blown beschrijving te geven hier van mijn 28 jarige status van "geïsoleerde".
Verwante getuigenissen zijn natuurlijk welkom...
Dit is misschien een gelegenheid om een van mijn taxiverhaaltjes te dumpen dat te maken heeft met het onderwerp:
Citaat:
~1990
De laatste der Benedictijnen.
Er was eens een (van de laatste der??) Benedictijnen die instapte in volle ornaat, pij en gordelkoord en kruisbeeld. . Onderweg hadden wij het over spiritualiteit en het gebrek daaraan dat in de wereld zoveel problemen veroorzaakt. Ik was toen een paar jaar – hoe zal ik het noemen? - Zen/Tao practicant. Benedictus bleek achteraf zo onder de indruk van mijn spiritualiteitspraatje dat hij naar de directie stapte met een uitnodiging (opdracht?) om hem te bezoeken in zijn slotklooster. Wat ik dan ook deed. Totaal seculier zijnde, ligt dat soort confessionele spiritualiteit toch erg ver van mij af, hoewel ik ook wel de aanknopingspunten zie. Zij leven in gemeenschap. Ik leef alleen, een serieus verschilpunt. Armoede en stilte beleef ik ook, al was het geen dwingende regel zoals bij hen, maar de facto identiek.
En zij moeten geen financiële tekorten opbouwen aan het einde van de maand…er wordt voor hun natje en hun droogje gezorgd. En niet full time werken…Toch is mijn tante uit het Karmelietenklooster gestapt en getrouwd (met een priester die ook zijn kap over de haag wierp). Een vrouw die niet mag/kan babbelen, het moet een marteling geweest zijn.
|