Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Zwitser
Om weer terug te keren naar mijn metafoor:
Ik heb vorige week elk dag bij mijn buur een brood gehaald. In ruil heb ik mijn buur een briefje gegeven waarop staat: "Goed voor een week lang een brood per dag".
Nu komt mijn buur voorbij, en laat mij dat briefje zien.
Ik moet dus nu een week lang brood voor mijzelf en mijn buur pakken. Nadien geeft hij mij dat briefje terug, en ik scheur het in twee.
Mijn schuld is dus terugbetaalt.
Dus dan gaan vragen "en wat doen we dan met de schuld" is naast de kwestie. Die schuld is er dan niet meer.
|
Beste Zwitser, heb je repliek voorgelegd aan een aantal collega’s ter diepgaander beschouwing en bespreking. Finaal heb je niet iets anders gezegd dan wat men ons nu ook tracht wijs te maken, namelijk dat iemand (ic de staat) geld gaat lenen en dat de bevolking nu wordt ingezet om via productie dat geld terug te halen. Het geld dat de staat geleend heeft is in oorsprong van diezelfde bevolking, uiteindelijk moeten we dus nu harder en langer gaan werken om ons eigen geld terug te krijgen, een zeer bizarre situatie natuurlijk die tot nadenken stemt. En uiteraard, we dienen een onderscheid te maken tussen wat we als normale productie (ic het eten van een brood volgens je metafoor) beschouwen en dat deel dat specifiek in functie staat van de opgestapelde schuld. Deze schuldenberg is dermate opgelopen dat elk zicht op een normale economie verder weg is dan ooit, het is hiervoor dat we dan een remedie zoeken zonder extra belasting op mens en milieu. Het mengen van deze twee zaken vertroebeld de dialoog waardoor we geen zicht op de alternatieve middelen om van die schulden vanaf te geraken zonder dat extra productie daarvoor noodzakelijk is.