[Sjaax]

Een van de grootste sociaal-democratische partijen is de Britse Labour Party. En juist in die partij is het linkse gedachtegoed zo goed als dood. Eerder schreef ik al over Tony Blair. Maar nu heeft de Labour Party weer een fraai staaltje opportunisme laten zien in de steun aan een amendement van een Brits Conservatief parlementslid.

Het is uiteraard waar dat de steun van de oppositie voor het amendement, dat op tafel werd gelegd door het Conservatieve parlementslid Mark Reckless en waarin wordt opgeroepen tot een verlaging van de uitgaven, uitermate cynisch is. In alle dertien jaren dat er een Labour-regering aan het bewind was, zijn de uitgaven van de EU harder gestegen dan de inflatie, en werd een aanzienlijk deel van de korting die Groot-Brittannië ooit genoot weggegeven in ruil voor hervormingen van de landbouwsubsidies die nooit werkelijkheid zijn geworden. Tegen de tijd dat de partij de macht moest afstaan, was de Britse nettobijdrage met 47 procent gestegen. Dat Labour nu betoogt dat de EU zijn uitgaven in absolute zin moet verlagen getuigt dus van grotesk opportunisme.

Het gaat er bij Labour niet om dat ze een constructief politiek verhaal vertelt, nee, de partij is een pure machtspartij. Ze probeert aan de macht te komen, het doet er niet toe hoe. Als het door dom opportunisme kan, is het prima.

Het is bijzonder spijtig dat juist Labour, als grote partij, ten prooi is gevallen aan de renegaten. Maar het is niet alleen Labour. Ook heel veel anderen sluiten doelbewust de ogen voor het gebrek aan linkse politieke consistentie. Tal van linkse politieke analisten geven terecht aan dat alleen een sociaal en solidair Europa een toekomst heeft. So far, so good. Maar dan vermijden ze bewust de linkse politiek te noemen. Auteur Bleri Lleshi schrijft:

Europa zit in een diepe crisis en de Europese politici blijven trouw aan het neoliberale beleid.

Dus alle Europese politici, ook de sociaal-democraten, zijn neoliberaal. Dan koestert hij verwachting van de vakbonden:

Vakbonden moeten opstaan en daadwerkelijk laten zien dat ze de huidige sociale afbraak niet langer aanvaarden.

Dat is natuurlijk een illusie. De vakbondsleiders hebben net zo goed politieke standpunten en zijn in bijna alle gevallen lid van een politieke partij. In het beste geval zijn ze iets radicaler dan het gemiddelde lid van een politieke partij, maar niet veel. Nee, het gaat in de eerste plaats om een gezamenlijke linkse politieke analyse. Die ontbreekt. En de sociaal-democratie is daar in grote mate verantwoordelijk voor. Dat moet op de eerste plaats duidelijk worden gemaakt. Ook door een Lleshi.