Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Je hebt gelijk, maar dan ook weer niet. De reden is dat een staat "almachtig" is, en met een vingerknip zich het totale BBP kan toe-eigenen. Een staat doet alsof gans het economische gebeuren in een land van hem is, en dat is eigenlijk ook zo, aangezien de staat zonder fundamentele beperking (behalve de Laffer curve, dat zijn ze nu aan 't leren) belastingen tot 100% kan opdrijven.
Bezie het zo: in een land waar de staat slechts 10% van de economie oppeuzelt, als die "200% staatschuld" zou hebben ten opzichte van zijn inkomsten, dan is dat eigenlijk niet zo dramatisch. Met een vingerknip legt die staat het jaar daarop beslag op 40% van de economie, en betaalt daarmee op 6 maanden gans zijn schuld af. Dat was omdat de staatschuld dus maar 20% van het BNP was.
Via de almacht van opeising van de staat, is staatsschuld eigenlijk schuld van alle economische agenten in het land, want zij zullen het moeten ophoesten via ongelimiteerde potentiele belastingsdruk. Het is dus ergens een beter beeld om het "dramatische" van staatschuld te meten aan BNP.
Maar zelfs ons BNP is verkeerd berekend, want zoals je ergens anders al opmerkte, is BNP wel degelijk de totale interne waardeCREATIE (en niet de consumptie !!) van een land.
En nu stopt de staat de lonen van zijn ambtenaren en zo in dat BNP, omdat hij ervan uitgaat (aangezien er geen markt en dus geen prijsvorming voor is) dat de productie van een ambtenaar gelijk is aan zijn kost.
Maar dat is onzin: de waarde die de staat echt produceert (waar echt vraag naar is) is veel kleiner dan wat hij erdoor boert, maar hij telt toch maar de volle kost bij het BNP.
Dat wil dus zeggen dat ons echt BNP een stuk kleiner is dan het cijfer dat ons gegeven wordt, en dat het staatsbeslag op de economie veel groter is dan die 50% of zo.
|
Indien de staat naar een opeising van 100% zou gaan, zijn ze toch al lang tegen de Lagrange optimalisatie gebotst? Vandaar dat mijn gevoel zegt dat 50% realistischer is dan 100%. Nu nog mijn ratio overtuigen.
100% is zuiver communisme, 0% is vrije markt, het optimale punt ligt er volgens mij ergens tussenin. Waarbij je de belastingdruk verlaagt bij laagconjunctuur en de belastingdruk verhoogt bij hoogconjunctuur om zo te sparen voor de laagconjunctuur.
Maar jammer genoeg is de incentive (staatsschuld verlagen) in laagconjunctuur een foutieve focus daar je door een belastingverhoging eenvoudig de staatsschuld kan verlagen. In die zin is een vergelijking met de totale waardecreatie minder schadelijk dan deze te vergelijken met de effectieve inkomsten. Maar deze met de effectieve inkomsten vergelijken is volgens mij nog steeds de meest correcte.