Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door patrickve
Je hebt gelijk hier. Het is wat men in de schoenen van Keynes tracht te schuiven, maar zelfs die was zo gek niet.
Keynes' theorie is er eigenlijk een van demand-side stimulus, en de specifieke situatie voor dewelke hij dat opgesteld had, namelijk de depressie van de jaren '30, daar was dat niet ridicuul op zich.
Maar Keynes is niet de uitvinder van deficit spending. Dat heeft men er achteraf van gemaakt. Natuurlijk is deficit spending deel van demand side stimulation. Maar enkel maar als er een groot productiepotentieel is dat "stilgevallen is". De beste stimulus (volgens Keynes) om een stilgevallen productiepotentieel terug op gang te krijgen, is (tijdelijk, even) de vraag te verhogen. Dat je daarvoor wat middelen "op de poef" gebruikt is niet erg,want die vraag zal de productie wat op gang brengen, die zelf de vraag zal vergroten, die zelf .... en zo start je de geblokkeerde machine weer op. Eens de machine op volle toeren draait, kan je je poef weer afbetalen.
Deficit spending is een andere theorie, die hierdoor wel geïnspireerd is, maar die ervan uit gaat dat *elke* demand side stimulus tot een sterke productierespons zal leiden. Als je dus maar blijft de vraag stimuleren (zelfs door continu schulden te maken) dan zal daar altijd een sterke productierespons op komen en die zal voor zoveel groei zorgen dat wat je bijgemaakt hebt als schulden door die groei telkens "verkleind" zal worden.
Het verschil tussen de Keynesiaanse en de deficit spending aanpak is dat Keynes uitging van een merkwaardige economische, en instabiele situatie: die waarbij er veel productiemogelijkheden bestaan, maar er maar bij liggen en niet gebruikt worden. Hier volstaat een "puls" om de machine terug op gang te trekken. Deficit spenders doen hetzelfde, maar ten opzichte van *potentiële* productiemogelijkheden die nog moeten gerealiseerd worden (dus "groei"). Het is helemaal niet gezegd dat we in een instabiele situatie zitten die ons met een kleine impuls naar die groei zou brengen. En zo komen we tot het probleem met deficit spending: dat je moet blijven en blijven stimuleren aan vraagzijde, en dat er maar een beetje groei van komt (en niet noodzakelijk bij U thuis!).
Daar waar Keynes een garantie had om de kosten van zijn stimulus af mee te betalen (namelijk het terug op gang trekken van de economie) maakt de deficit spender voortdurend de speculatieve gok dat zijn groei zo groot gaat zijn dat zijn schulden die hij ervoor maakt dragelijk zullen blijven.
|
Bent u er zich van bewust dat dat 'deficit' spending maar ten goede komt van een deel van de economie, zijnde het deel dat het meest wanpresteert?
Een crisis is niet zozeer het stilvallen van productie maar het stilvallen van MARKTGERICHTE productie. Keynes' blik is die van centrale planning en raad eens waar die centrale planning dat geld instopt? Juist, net de wanpresterende bedrijven. Dit kan niet anders dan de crisis verergeren, en zo geschiede toen en geschiedt nu. Keynes 'garantie' was net het omgekeerde 'garantie' op nog minder productie van wat mensen op markten wensen. Kijk naar nu: prijzen van basiszaken stijgen almaar, mensen zien dat, worden terecht onzeker, en kiezen voor een lagere levensstandaard. En dat proces trekt zich door tot het mechanisme start tot het typerende apocalyptische eindspel waarin het gedupeerde bevolkingsdeel er ofwel in slaagt de centrale planning ten val te brengen, ofwel eronderdoor gaat, waarop we eindigen met wachtrijen en rantsoenen.