Zal minder parlementen leiden tot meer ontmoeting? Zal alle deelstaatparlementen afschaffen om (terug) slechts 1 Belgisch parlement over te houden leiden tot 'ontmoetingsfederalisme'? Was het vroeger beter?
Wie naar de Belgische geschiedenis kijkt kan alleen maar vaststellen dat, toen België nog unitair was en dus slechts 1 parlement had, de communautaire conflicten hoger opliepen dan nu. Met de Koningskwestie (1950/51) als dramatisch dieptepunt (4 Waalse betogers doodgeschoten, een separatistische Waalse regering in de maak, ...). Het is ook niet voor niets dat alle Belgische unitaire partijen zich de één na de ander gesplitst hebben.
Bovendien als je Vlaanderen en Wallonië staatkundig afschaft door hun parlementen weg te gommen maak je het net moeilijker voor Vlaanderen en Wallonië om mekaar politiek te ontmoeten, om samen te werken of akkoorden af te sluiten. Want met wie moet je dat dan doen?
En wie denkt dat je met minder politici een mooie besparing maakt en tegelijk ook even goed kunt besturen die kan evengoed ijveren voor kleinere deelstaatparlementen.
Het voorstel van Calvo is dus een slecht goed idee. Een oppervlakkig voorstel dat vooral in naïeve (populistische) kringen tussen de boterham zal gelegd worden. Maar niet te pruimen voor wie met 360° kijkt naar ons verleden, heden en toekomst.
Want onze toekomst moet ons brengen naar meer democratie dichter bij de burger: dus de basis van de samenleving versterken door de politieke, sociale en economische hefbomen dichter bij de de gemeenschappen, de regio's en dus de mensen te brengen. Door meer basisdemocratie, bindende volksraadplegingen en meer zelfbestuur. Staatkundig gezien kan dat via een confederaal België. Maar ook via een confederale BeNeLux waarbij de provincies als staatkundige bouwstenen functioneren en burgers zelf van onderuit burgerinitiatieven kunnen lanceren. Als een soort van Zwitserland aan de Noordzee.
HOE WERKT DIRECTE DEMOCRATIE IN ZWITSERLAND ? (video, Engels, 5min53sec)
https://youtu.be/iz5OCT3jySE