Ik weet niet of er gisteren nog mensen naar Vranckx gekeken hebben.
Het ging over de laatste school voor dans en kunst in heel Irak.
Toen die Mohamed piano speelde voor zijn vermoorde vriend, had ik zelf moeite om mijn emoties onder controle te houden.
En terwijl zo'n kinderen en hun leraren hele dagen moeten vrezen voor hun leven, ergo, liegen tegen hun buren en vrienden, blijven we volgmigratie toelaten uit de meest achtergestelde gebieden uit de islamitische landen, ipv die mensen binnen te nemen die het verdienen.
Na het bekijken van die reportage kan niemand er nog aan twijfelen dat de wereld een inktzwarte toekomst tegemoet ziet.
Zelfs de meest moorddadige regimes ter wereld boden nog ruimte voor muziek, opera en dans.
De puriteinse vorm van de islam, die steeds verder oprukt, laat geen enkele opening meer.
De dood, waarnaar ze meer schijnen te hunkeren dan wij naar het leven, dat is hun heil.
__________________
Maar juist omdat ik weinig van de menselijke gesteldheid, de tijden van voorspoed, de partiële vooruitgang verwacht, schijnen de pogingen tot wederaanvang en voortzetting mij evenzovele wonderen toe die de ontzaglijke massa van de kwalen, mislukkingen, zorgeloosheid en dwaling bijna goedmaken. De catastrofen en de ruïnes zullen komen; de wanorde zal zegevieren, maar de orde zal dit ook van tijd tot tijd.
Marguerite Yourcenar, Hadrianus' gedenkschriften (1951)
|