[Pandareus]

N-VA begint zijn bocht in te zetten :

ANALYSE. De strijd om het platteland is losgebarsten: “Geen boeren, geen eten”

Ze zijn met steeds minder en het water staat hen aan de lippen, maar toch probeert elke Vlaamse partij tegenwoordig de boeren voor zich te winnen. Zelfs N-VA keert nu voorzichtig haar kar, en lijkt de strijdbijl in de aanslepende stikstofdiscussie te begraven. Wat is er aan de hand? En waarom wil elke Vlaamse partij plots op een goed blaadje staan bij het platteland?

“Red onze boeren” of “Geen boeren, geen eten”: wie langs de Vlaamse velden rijdt kan niet naast die pancartes kijken. Een partijnaam prijkt er niet op, maar de oplettende kijker kan uit het lettertype afleiden dat het een campagnebeeld is van Vlaams Belang. Vanaf het moment dat de stikstofsoap uitbarstte in de Vlaamse regering, heeft de partij zich als dé verdediger van de landbouw opgeworpen. In West-Vlaanderen trok Vlaams Belang, net als de plaatselijke bevolking, van in het begin de kaart tégen de bovengrondse Ventilus-hoogspanningslijn. Dat legt hen duidelijk geen windeieren: de extreemrechtse partij is met voorsprong de grootste in de peilingen. En dus is in de Wetstraat de strijd om het platteland helemaal losgebarsten.
Zelfs N-VA stuurt nu bij om zieltjes op het platteland te winnen. En dat is opmerkelijk. De Vlaams-nationalisten lagen - onder aanvoering van Vlaams minister voor Omgeving Zuhal Demir (N-VA) - de laatste jaren voortdurend in de clinch met de boeren in het algemeen - en de Boerenbond in het bijzonder.
Wuivende maïsvelden

Geert Bourgeois, stamvader van de partij én West-Vlaming, waagde zich woensdag aan een eerste verzoeningspoging. Hij pleitte voor een deftig loon voor elke landbouwer, “zonder prijsverhoging voor de consument”. “Als politicus uit één van de meest landelijke provincies van Vlaanderen, gaat de situatie waarin veel boeren zich vandaag bevinden mij recht naar het hart.” Niet zozeer het voorstel is opvallend, wel de poging om het anti-boerenimago van N-VA af te schudden. Aan de partij kleeft nu het beeld dat ze rijden voor de industrie en zelfs de natuur, ten koste van de boeren. En dat speelt vooral de lokale mandatarissen in landelijke gemeenten parten. Om dat dodelijke beeld te counteren post Kamerlid én burgemeester van Lubbeek Theo Francken (N-VA) geregeld foto’s van wuivende maisvelden en grazende kuddes. Hij ervaart in zijn landelijke gemeente maar al te goed dat de boeren tegen u in het harnas jagen hem binnenkort electoraal zuur kan opbreken.
Electorale troef

Niet dat de boeren zo’n grote electorale groep zijn met wiens stemmen je de verkiezingen kan winnen. Integendeel: het aantal boerderijen in Vlaanderen kromp de laatste tien jaar met 11 procent tot slechts 22.000 bedrijven. Maar bij de bewoners van het platteland is de sympathie voor de bedreigde landbouwer doorgaans groot. Zeker omdat er bij die burgers een frustratie leeft dat zij vaak vergeten worden in het beleid, dat naar hun gevoel boven hun hoofd uitgestippeld wordt in Brussel. Ze zien rondom zich bushaltes, postkantoren en bankautomaten in sneltempo verdwijnen. En wie succesvol op dat sentiment kan inspelen, heeft wél een electorale troef in handen.
Succesformule

Die succesformule hanteert het Vlaams Belang al langer. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 trok de partij al volop de kaart van landelijk Vlaanderen. Een koerswijziging die voorzitter Tom Van Grieken zelfs openlijk aankondigde: in de steden was het toenmalige Vlaams Blok groot geworden, maar “door de aangroeiende allochtone bevolking daar” was het moeilijk om er nog verder door te breken. En dus werd het platteland de nieuwe voedingsbodem voor hun extreemrechtse gedachtegoed. Met succes: zeker in de Denderstreek rond Ninove en de IJzervlakte rond Diksmuide scheerde de partij hoge toppen. In 2019 bond zelfs de ‘Partij voor de Dieren’ - groot in Nederland, klein in Vlaanderen - zich aan het VB. De schroom bij de boeren om zich te associëren met het radicaal-rechtse Vlaams Belang is ondertussen volledig weggedeemsterd. Wel integendeel: tegenwoordig hijsen ze Van Grieken mee in hun tractor op weg naar de betoging in Brussel en planten ze open en bloot grote campagneborden van het VB op hun akkers.
Ook CD&V heeft de charme voor het platteland al een tijdje begrepen. Met Jo Brouns (CD&V) heeft de partij een landbouwminister die volgens kwatongen gewoon uitvoert wat de Boerenbond hem dicteert. Tot twee keer toe gingen de christendemocraten al voor een stikstofdeal liggen, want dat zou volgens hen de boeren te veel benadelen. Partijvoorzitter Sammy Mahdi zette zich ook af tegen het nieuwe mestactieplan dat minister Demir voorbereidde. Stiekem lonkt CD&V naar het succes van de ‘Boer Burger Beweging’, die in maart met vlag en wimpel de verkiezingen won in Nederland. Al is het maar de vraag of dat succes zomaar te kopiëren valt. In Vlaanderen heeft de nieuwe partij ‘BBB’ - een afspiegeling van de Nederlandse versie - tot nu toe maar weinig aantrekkingskracht.
Tot slot heeft Open Vld met kersvers minister Gwendolyn Rutten in de Vlaamse regering nu óók iemand in de rangen die met vuur het voortbestaan van de landbouw verdedigt. Denk maar aan haar pogingen om de abdij van Averbode te behoeden van een dreigende sluiting.
De klok tikt

De vraag is of de drie Vlaamse coalitiepartners uiteindelijk ook de daad bij het woord voegen. Dat wordt pas duidelijk als ze een definitieve stikstofdeal sluiten. En die witte rook kan zelfs dit weekend al komen. Binnen de Vlaamse regering heerst er momenteel heel wat optimisme over de compromisteksten die op tafel liggen. CD&V krijgt haar gevraagde uitstel voor de ‘rode bedrijven’ die binnenkort zouden moeten sluiten. Voor N-VA is er de cruciale toegift dat het systeem van de maximale uitstootdrempels behouden blijft. Bedrijven die daarboven zitten moeten niet langer sluiten, maar wel een (eenvoudiger) individueel milieuonderzoek voeren. Eten en drinken voor iedereen dus. Maar hoe dan ook tikt de klok: als alles voor het jaareinde niet in kannen en kruiken is, dan trekt Ineos mogelijks de stekker uit haar miljardenproject in de Antwerpse haven. Dat helpt wellicht om de plotse plooibaarheid van N-VA in het dossier te verklaren.

https://www.hln.be/binnenland/analys...eten~af66a6f0/

Het blijft natuurlijk triestig dat men de discussie voert met drogredeneringen : het gaat niet om 'ons eten' maar om werkzame criteria waarin de landbouwindustrie kan werken zonder bedreiging van sluiting omwille van onrealistische normering. Maar daar haal je geen stemmen mee natuurlijk, en dus gaan de politici nu melig doen.


'red onze boeren' Alsof het Blok ook maar één sikkepit inzit met die groep.

Maar vooral voor de Vlaams-nationalisten komt dit toch echt wel artificieel over...
Hoe N-VA dat verkocht gaat krijgen aan de achterban, na de Jihad van Demir tegen de landbouwsector is mij een raadsel.