[MIS]

In dezelfde context, zo lijkt me ...

Voortgaand op de vier herkenbare fasen binnen de chaosdynamiek zien we in België een quasi perfect land om de theorie te toetsen op waarachtigheid. Immers, België is een smeltkroes van diverse culturen, heeft een complexe staatsvorm gestimuleerd door taalgrenzen en is onderhevig aan de financiële druk van een verschuivende wereldeconomie, een mooie casestudy. Deze verschuivende wereldeconomie zien we in dit geval dan als een externe factor die ons op verschillende manieren laat reageren. Vergelijkend met het verwachte breekpunt heeft België de potentie om te kiezen voor ofwel het ineenstortingtraject ofwel een doorbraak te lanceren.

In functie van het ineenstortingtraject moge het duidelijk zijn dat we hier verwijzen naar de splitsing van België, een thema dat ons allen bezighoudt en waarover de meningen verdeeld zijn. We krijgen dus te maken met twee visies. Enerzijds kiezen we voor het eigen belang resulterend in de splitsing van België, anderzijds zien we duidelijk bewegingen ontstaan die pleiten voor het behoud van België, waarbij nogal eens de koning als symbool voor éénheid wordt aanzien. Het streven naar een splitsing kunnen we denkelijk vertalen naar een congruente angstreactie ter vrijwaring van de gerealiseerde winst/welzijn, niet onterecht. Ondanks de consensus die het conflict induceert staan verschillende meningen schijnbaar loodrecht tegenover elkaar en net hierdoor wordt een waar progressief beleid belemmerd. Door niet (h)erkenning van deze dynamieken resulteert deze situatie in een ware impasse tot wordt ingezien dat een ruimere visie - die ver voorbij de eigen landsgrenzen reikt - oplossingen biedt. Vanuit ons standpunt kunnen we slechts waarschuwen voor de mogelijke gevolgen van een dergelijke impasse, zeker te weten dat ook andere culturen in dit land deze strijd kunnen aangrijpen om hun frustraties te uiten.

De chaos die hieruit voortvloeit, resulteert mogelijks in een situatie van totale anarchie waarbij dat vrijwel niemand nog zal weten waar nu de oorzaak ligt van onze problemen. Dialoog wordt steeds moeilijker (zelfs onmogelijk) en culturen/meningen staan met z’n allen tegenover elkaar. Het spreekt denkelijk voor zich dat wanneer de economie steeds verder verschuift en onze individuele vrijheid bedreigd wordt, dat we zullen teruggrijpen naar vormen van minder sociaal gedrag en ‘bendevorming’. Naar onze bescheiden mening en rekeninghoudend met diverse studies kan enkel een eenheidsstreven ons uit deze penibele situatie redden. Nu, nuchter analyserend krijgen we dus een situatie waarbij onze buurman de vijand wordt maar dit alles onder leiding van een monetair systeem dat een ware democratie stagneert en zelfs afbreekt. We kunnen deze analyse denkelijk niet beter flankeren dan met de uitspraak ‘wanneer twee honden vechten om een been, gaat de derde ermee heen’. Een diepere analyse leert ons echter dat de spreekwoordelijke ‘derde’ dit gevecht initieert door zijn verhuis naar de lage loonlanden als een logisch gevolg van het aanvaarde monetaire systeem. Anders gezegd, het spreekwoordelijke ‘been’ (geld) zet z’n weg verder volgens het huidige paradigma en resulteert mogelijks in een sociaal kerkhof extra gestimuleerd door de onderlinge strijd die de achterblijvers voeren. Hieruit volgend zien we dus dat een onderlinge strijd ons allen bezig houdt maar dat finaal geen oplossing wordt geboden voor het kapitaal dat stilaan maar zeker de afvaart inzet (of verder zet). Vanuit deze hachelijke situatie probeert men vervolgens allerhande creatieve oplossingen te bedenken maar nog steeds binnen hetzelfde denkpatroon die aanleiding gaven tot deze problemen. In deze periode van chaos en spanning druisen diverse beslissingen in tegen elke logica waardoor een eerder conflictueus beleid ontstaat.

Gezien de situatie hierboven kort omschreven mogen we jammer genoeg vaststellen dat we op deze manier voor het ineenstortingtraject kiezen en dat ondanks de nobele alternatieven die we inmiddels kennen. Het lijkt ons evident dat aandacht voor deze alternatieven noodzakelijk wordt om deze tendensen op een vreedzame manier om te buigen naar een hoopvoller traject, de solidariteit stimulerend. Anders gezegd en samengevat, het lijkt ons moeilijk te aanvaarden dat België z’n problemen Nationaal zal kunnen oplossen zonder zich als een deel van een mondiale visie te profileren dewelke ook oplossingen biedt voor de lokale problemen