[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door Doki

Ik ben blij dat er toch iemand op het idee komt om het de Brusselaars zelf eens te vragen. Ik kan niet voor alle Brusselaars antwoorden, maar hier is alvast de mening van één Brusselaar :

Dit probleem is zoals gewoonlijk complexer en genuanceerder als het VB wil doen uitschijnen. Het is niet zo dat het hier in Brussel nog steeds vol loopt met pedante Franstaligen van de oude garde die neerkijken op de "Vlaamse boerkes". Van die generatie loop je zo nu en dan nog eens een exemplaar tegen het lijf, maar dat zijn levende fossielen geworden. Meestal is van onwil helemaal geen sprake, maar kent de persoon in kwestie geen Nederlands omdat hij het eenvoudigweg bijna niet nodig heeft. Je kan beambten en verpleegsters forceren om 4 uur per week Nederlands te gaan leren, maar dat zal niet veel uithalen zolang de Nederlandstaligen wegblijven uit Brussel en er steeds meer en meer mensen in Brussel bijkomen die Franstalig zijn opgevoed en opgeleid, die een volledig Franstalige familie, vrienden- en kennissenkring hebben, en die bij hun werk worden geconfronteerd met slechts ongeveer 5% klanten die Nederlands spreken. In de praktijk is het dan meestal zo dat er één of twee mensen op de dienst per toeval Nederlands kennen, en die worden er dan "bijgeroepen" als er zich een Vlaming aandient. Eerlijk gezegd kan ik die situatie wel begrijpen vanuit hun standpunt. Mijn kapper is Tunesier en Franstalige. Ik ben één van zijn enige Vlaamse klanten. Waarom zou die man in godsnaam een cursus Nederlands beginnen? Voor hem is dat puur tijdsverlies. Mijn dokter is Spanjaard en Franstalig. Zelfde verhaal : nagenoeg al zijn patienten spreken Spaans of Frans.

Hierboven wordt een betoog gehouden voor het vernederlandsen van Brussel. Als dat de doelstelling is, waarop wachten de Vlamingen dan? Die vernederlandsing zal niet plaatsvinden door allerlei extra regeltjes in te voeren, of door de faciliteiten af te voeren, of wat dan ook. Als er een vernederlandsing komt, dan zal die gebeuren doordat mensen die van huis uit Nederlands spreken opnieuw komen wonen in Brussel, en dan zal de rest vanzelf volgen. Je merkt dan nu al in de (gewraakte) Dansaertwijk : de verhouding Franstalig-Nederlandstalig is daar veel meer in evenwicht dan in de rest van Brussel (met zelf een licht voordeel voor de Vlamingen), en wat merk je? Je stapt een bakker of een apotheker binnen en je wordt aangesproken in het Nederlands.

Het beeld dat wordt geschetst in Vlaanderen van de taalkwestie in het Brusselse is er een van de bitse strijd van David tegen Goliath. Laat het duidelijk zijn dat dat een fout beeld is. Als er al bitsigheid is, dan bestaat die meestal in politieke sferen, en niet bij de inwoners van Brussel. Misschien bestaat die bitsigheid ook bij de duizenden Vlamingen die elke dag met hun auto op weg naar kantoor onze stad nog wat meer komen vervuilen en die zich tijdens de middagpauze blauw ergeren als de man aan de broodjesbar slecht Nederlands spreekt. Zij begrijpen Brussel niet.

Het bovenstaande wil niet zeggen dat het niet belangrijk is dat de taalwetgeving beter wordt nageleefd, en er is nog veel werk aan de winkel. Maar ik zie ook heel wat goede wil.

En hier is de mening van nog een 'Brusselaar' :

ik ben het wat dit probleem betreft helemaal met u eens.